De vreemde wereld van Mijn moeder is een diva blijft nog lang na de voorstelling fascineren ★★★★☆

Mammie ligt op bed ‘bij te tanken’. Haar kinderen Viktor en Valencia wachten in de andere kamer op haar terugkeer. Aan hun bleke gezichten en vale kleding te zien wachten ze al lang. Mensenschuw zijn ze geworden. Als de deurbel gaat, verstoppen ze zich in het donker. Ook staat er een kale tak in de kamer, voor Pappie, de huispapegaai. Maar hoe lang ze ook wachten, Mammie komt niet.

Mijn moeder is een diva (8+) van De Toneelmakerij doet soms denken aan het ultieme absurdistische toneelstuk Wachten op Godot (1952) van Samuel Beckett. Maar dan wel een kindvriendelijke versie daarvan. 

Ellen Parren schreef een prikkelende tekst over twee kinderen die zich proberen te ontworstelen aan hun dominante, narcistische moeder. Of althans aan het beeld dat ze van haar hebben, want de gewraakte diva-moeder krijgen we nooit te zien. Soms doen ze haar na, haar cynische levenslessen opdreunend: muzikanten zijn lui, suiker is een ziek complot en verliefdheid is niet meer dan een vluchtig stofje in je hoofd.

Parren speelt zelf Valencia en Wart Kamps is Viktor. En dus valt er hoe dan ook veel te lachen en te gniffelen. Ze zetten de kinderen neer als twee buitenbeetjes, die lijken weggelopen uit een ongepubliceerd Roald Dahl-boek. Soms zijn ze zielig, soms meelijwekkend, soms irritant en soms wreed (arme Pappie). Het is een vreemde wereld, de wereld van Mijn moeder is een diva, eentje die veel vragen oproept en daarom nog lang na de voorstelling blijft fascineren.