De virusveilige opstelling zat het Concertgebouworkest dwars in Rachmaninovs Tweede symfonie ★★★☆☆

In welke vorm verkeert het Koninklijk Concertgebouworkest? De vraag steekt de kop op aan het begin van alweer het derde seizoen zonder chef. Als iemand een indicatie kan geven, is het de Let Andris Nelsons. Hij staat immers op het droomlijstje van maestro’s met wie de musici de toekomst tegemoet willen, na het gedwongen vertrek van Daniele Gatti in 2018 wegens ongepast gedrag.

Woensdagavond werden we weinig wijzer. Om te beginnen zat de virusveilige opstelling dwars. Uitgebouwd podium, troepen uit elkaar: alsof een compact handbalteam moest uitwaaieren over een voetbalveld. Geen wonder dat de reflexen hier en daar faalden. Vooral de vioolgroep – hoe luider, hoe gruiziger – leek te zoeken naar een nieuw normaal.

Ook zo bezien is corona een killer. Ontwikkel als 132-jarig orkest maar eens een nieuwe klankcultuur. En als luisteraar zit je evenmin lekker. Het drankje mag dan mee de zaal in en de benen kunnen anderhalve meter gestrekt, de oren lopen kwijt in nieuwe akoestische verhoudingen.

Kwam bij: de Tweede symfonie van Sergej Rachmaninov, een stuk met snotterpotentie. De noten zijn o zo romantisch, maar wie er klakkeloos in meegaat raakt in sentimentele duikvlucht. Het overkwam Andris Nelsons in deel drie, Adagio, met een motief dat uitmondde in huiliehuilie, na een overigens sublieme solo door klarinettist Calogero Palermo.

Het verheugende nieuws: de Amsterdamse directie komt weer op sterkte. Dominik Winterling en Ulrike Niehoff heten de Duitsers die, samen met een nieuwe chef, moeten voorkomen dat leiderschapscrisis en coronacrisis samenklonteren tot langjarig artistiek malheur.