De vele dubbelrollen in Doctor Faustus leveren hilarische intermezzo’s op ★★★☆☆

Voordat ze Doctor Faustus gaan spelen, vertellen de spelers van toneelgezelschap Dood Paard eerst wat ze allemaal níét gaan spelen. Zo krijgen we niet The Phantom of the Opera te zien, niet Star Wars, niet Kings of War en ook niet De kleine zeemeermin. Maar, vooruit, omdat het zo’n mooi sprookje is over een zeemeermin en een duivelspact, wil Manja Topper het toch even vertellen. En ze leefden nog lang en gelukkig, niet dus.

Dan moeten ze toch echt beginnen aan Doctor Faustus, een door Christopher Marlowe ergens tussen 1589 en 1592 als hoogdravende horrortragedie opgeschreven drama. In deze nieuwe vertaling en bewerking van Dood Paard is het een groteske clownsact geworden. Een sprookje, entertainment ook, passend in de lijst met titels die ze in het begin opnoemen.

Marlowe gebruikte de mythe van Faust: waanzinnige wetenschapper sluit een pact met de duivel, 24 jaar is hij almachtig, daarna moet hij voor eeuwig branden in de hel.

In de handen van Jorn Heijdenrijk (als Faustus) en Manja Topper, Janneke Remmers en Rosa van Leeuwen in vele dubbelrollen levert dat hilarische intermezzo’s op. En evenzoveel totaal onnavolgbare momenten. Spetterend is de scène waarin Faustus iets te voortvarend zijn arm opensnijdt om het contract met bloed te ondertekenen. Ook zijn lullige goochelshow voor de paus is pure slapstick.

Daartegenover staan vele dialogen tussen kardinalen, pauzen, ridders en keizers die wellicht iets te letterlijk, en heden ten dage onbegrijpelijk, zijn vertaald. Zo hinkt de voorstelling voort: van serieus naar lollig, van blasfemisch naar hermetisch. Misschien had deze fijne groep acteurs toch beter een andere titel uit het lijstje kunnen kiezen.