De toon van Baby Crazy is aangenaam droogkomisch en de personages voldoende fascinerend ★★★☆☆

Hoeveel hoogzwangere protagonisten kent het toneelrepertoire eigenlijk? In Baby Crazy van Toneelgroep Oostpool verschijnt er één in volle glorie: twintiger Maria, zwanger na een nacht met Justin Timberlake (ja, echt). Deze Maria, innemend gespeeld door Nadia Babke, begint bleu, maar ontpopt zich gaandeweg tot een autonome alleenstaande moeder-in-spe, bij wie de sullige mannelijke personages het nakijken hebben. Schrijver Kasper Tarenskeen en regisseur Jan Hulst doen zo opnieuw een welkome toevoeging aan het theater, zoals ze eerder deden met hun tintelfrisse millennialidioom en dito personages, met wie je ondanks hun verlammende lethargie toch moeiteloos meevoelt. Zo ook in Baby Crazy.

In deze komische mozaïekvertelling haken de verhaallijnen van Maria, haar vriendje Athos, kennis Boaz, scharrel Justin en diens manager Nancy vlotjes in elkaar. Centraal staat de wankele relatie van Maria en Athos, een prachtrol van Thomas Höppener. Athos was ooit te dik, en worstelt met een laag zelfbeeld. Schitterend laat Höppener zelfhaat en bewijsdrang om de voorrang strijden. Wat Athos ook doet, altijd vibreert het ongemak mee. Höppener maakt van hem een prachtige, droevige clown.

Niet elke scène is even spannend; soms staat er in de egomane leventjes van de personages simpelweg te weinig op het spel. Maar de toon is aangenaam droogkomisch en de personages blijven voldoende fascinerend. Naast al te aardse beslommeringen zijn er bovendien een paar vrolijk absurdistische excessen, zoals de verhaallijn rond Timberlake, hilarisch vertolkt door Denzel Goudmijn.

Babke maakt van Maria een ogenschijnlijk onbeschreven figuur, op wie de mannen vooral hun eigen verlangens projecteren. Maar uiteindelijk komt zij als winnaar uit de strijd, en eindigt Baby Crazy met een aanstekelijk vleugje feminisme.