De psychedelica van het verschaalde bier
De Amerikaanse gitaarrockband Green on Red speelt weer, na bijna twintig jaar. Vanavond is in Paradiso Amsterdam te zien dat de band nog niets aan zeggingskracht heeft ingeboet....
Ze kunnen het nog altijd, rock ’n’ roll maken op het scherp van de snede. Zanger Dan Stuart zet in de Londense popzaal Koko zijn snijdende nasale stem op die nog net zo op die van Neil Young lijkt als twintig jaar geleden. Toetsenist Chris Cacavas, bassist Jack Waterson en gitarist Chuck Prophet verzorgen naast de begeleiding de achtergrondzang en doen je weer beseffen waarom Green On Red in hun tijd de klasse van de toch ongenaakbare The Band werd toegedicht.
Alleen drummer Alex MacNicol ontbreekt dinsdag in Koko, (hij overleed in 2004), als Green On Red in oorspronkelijke bezettting opkomt om hun meest vermaarde album Gas Food Lodging (1985) integraal te spelen.
Van alle Amerikaanse gitaarrockbands die medio jaren tachtig de zogeheten Paisley Underground-scene vormden, was Green On Red het meest opwindend. De Paisley-bands grepen in hun muziek nadrukkelijk terug naar het psychedelische geluid van bands als The Byrds en Moby Grape. Maar de liedjes ademden eerder de geur van verschaald bier dan LSD. Hun aardse rock ’n’ roll kende minder psychedelische referenties dan Rain Parade en Dream Syndicate, en was minder radiovriendelijk dan The Bangles, maar op hun beste momenten kon er geen andere band tippen aan hun intensiteit.
Maar die beste momenten duurden niet lang. Het door de kritiek unaniem geprezen en met de beste platen van Neil Young, The Band en Bob Dylan vergeleken Gas Food Lodging, bracht hen niet de commerciële doorbraak die generatiegenoten R.E.M. wel ten deel vielen.
De band wist op de platen die erop volgden niet de intensiteit van hun optredens te benaderen, en het vele toeren leidde tot grote interne spanningen. In het voorjaar van 1987 raakt Dan Stuart in Athene ten prooi aan een zenuwinstorting. Hij smijt zijn peperdure Gretsch-gitaar aan diggelen en weigert de Europese tournee voort te zetten.
Stuart kan de verantwoording van het leiden van een band niet aan, en zal tot 1994 een ernstig drugsprobleem kennen. Hoewel Dan Stuart en Chuck Prophet nog onder de naam Green On Red platen zullen uitbrengen (waaronder in 1989 het prachtige Here Come The Snakes), is met Cacavas en Waterson de magie uit de band verdwenen. Pas na de dood van Alex MacNicol zouden ze elkaar allemaal weer ontmoeten, en besluiten ze bij wijze van hulde aan hun drummer in te gaan op een reünie-verzoek uit Tucson, Arizona.
Toen die reünie goed uitpakte, wilde Stuart een belofte van bijna twintig jaar inlossen: de show in Londen die in 1987 moest worden gecanceld, alsnog spelen.
In januari van dit jaar gaf Green On Red een concert in het Londense Astoria met precies dezelfde setlist als negentien jaar eerder. Maar, zo stelde de band, tot een volwaardige reünie zou het niet komen.
De heren hebben immers allemaal een ander levensdoel, alleen Chuck Prophet heeft als solo-artiest enige naam weten te maken. Toch ging de band in op een Brits verzoek deel te nemen aan de Don’t Look Back-reeks, waarin bands gevraagd wordt hun bekendste album integraal te spelen, en is zo aardig geweest er een concert in Amsterdam aan toe te voegen.
Gelukkig, want in het Londense Koko bleek dinsdag dat liedjes als The Drifter en Hair Of The Dog nog niets aan zeggingskracht hebben ingeboet. Bovendien viel op hoezeer latere artiesten als Ryan Adams en Wilco in het genre wat we nu Americana zijn gaan noemen zich schatplichtig moeten noemen aan Green On Red.
