De progressieve belofte van Tiny Pretty Things wordt nauwelijks waargemaakt ★★★☆☆

Even leek het erop dat de nieuwe Netflixserie Tiny Pretty Things een kleine revolutie in de balletwereld zou teweegbrengen. De serie – gebaseerd op het gelijknamige boek van de Amerikaanse schrijvers Dhonielle Clayton en Sona Charaipotra – speelt zich af op de fictieve Archer School of Ballet en volgt jonge dansers die koste wat kost een plek willen verwerven bij het aangesloten balletgezelschap. Als de donkere ballerina Neveah Stroyer uit een achterstandswijk op de prestigieuze academie terechtkomt, komt ze er al gauw achter dat haar toelating geen toeval is. De directeur probeert de aandacht van de pers naar deze nieuwe rijzende ster te leiden, nadat haar voorganger vier verdiepingen naar beneden is gevallen.

De underdogpositie van Neveah komt helaas overeen met de werkelijkheid. Bij professionele dansgezelschappen is een donkere (prima) ballerina een zeldzaam gezicht - vraag maar aan Chloé Lopes Gomes, de Duitse danseres die haar voormalige werkgever aanklaagt omdat zij zou zijn ontslagen vanwege haar huidskleur. Even lijkt Neveahs mogelijke succes dus een krachtig statement van de makers. Maar de progressieve belofte van de serie wordt nauwelijks waargemaakt.

Binnen de eerste minuten van Tiny Pretty Things volgt de ene stereotypering na de andere. Neveah (gespeeld door Kylie Jefferson) komt uit Inglewood, een van de beruchtste steden van Amerika, de queer mannelijke balletdanser (Brennan Clost) houdt van roddelen en een groepje mean girls (Casimere Jollette e.a.) maakt het leven van klasgenoten zuur. De emancipatie van de donkere ballerina verschuift als verhaallijn naar de achtergrond om plaats te maken voor regulier tienerdrama. Fans van tienerserie Pretty Little Liars (Netflix) trokken op voorhand terecht de vergelijking. Beide series zijn prima wegkijkers, maar de balletwereld geeft Tiny Pretty Things wel een extra dimensie.

Met Neveahs verongelukte voorganger (Anna Maiche) als voice-over zetten de Canadese makers geloofwaardig een omgeving neer met urenlange repetities, minutieuze aandacht voor techniek, moordende competitie en een ongezonde druk op de lichamen van de dansers. De makers schetsen een cultuur waarin kritiek alomtegenwoordig is en lof zeldzaam. En geven ziekmakend weer hoe choreografen de bedpartners voor het uitkiezen hebben, vooral onder hun studenten. De sterk hiërarchische verhouding tussen artistiek directeuren, choreografen en dansers is een bron van machtsmisbruik.

Zulke vrouwonvriendelijke taferelen zijn helaas een bekend fenomeen in de dans, maar een incident waarbij een donker personage wordt beschoten komt in de serie wel erg uit de lucht vallen vallen. Deze aandacht voor de Black Lives Matter-beweging wordt er met de haren bijgesleept en bovendien omlijst door uitvergroot tienerdrama en mysterie.

Indrukwekkend is wel dat het acteerwerk in de serie niet onderdoet voor de dans, ook al zijn alle acteurs in de eerste plaats professionele dansers. De getalenteerde debutant Kylie Jefferson is nog opgeleid door de legendarische Debbie Allen van Fame. Het dubbeltalent van de spelers zal het werk van Canadese hoofdchoreograaf Jennifer Nichols ongetwijfeld plezieriger hebben gemaakt. Tussen alle intriges door zou je bijna haar sterke choreografieën over het hoofd zien.