De performance Darkmatter geeft een spannende en vervreemdende lading aan ‘donkere materie’ ★★★★☆

Bij ‘donkere materie’ denk je al snel aan kosmologische begrippen als zwarte gaten, negatieve massa en versnelling en uitdijing van het heelal. Toch geeft Cherish Menzo (33) er een totaal andere, spannende en vervreemdende lading aan. In haar performance Darkmatter, de langverwachte opvolger van haar bekroonde danssolo Jezebel (2020) over haar ambivalente houding tegenover bad bitches uit hiphopvideo’s, kruipt ze met danser Camilo Mejía Cortés diep onder de glimmende oppervlakte van een zwarte huid.

Ze beginnen als twee aangespoelde, duistere aliens. Met spiegelende maskers, donkere hoodies en zwarte, sneldrogende latexverf creëren ze een dubbeldikke huid, die ze in 80 minuten laag voor laag afpellen, om te eindigen als naakte kinderen die gulzig ademend dartelen in een grijszwarte vloed. De sterkste associatie die hierbij opdoemt, getuige enkele overstuurd uitgesproken spokenwordteksten, is het mythische onderwaterland Drexciya vol ongeboren baby’s van zieke, zwangere Afrikaanse vrouwen, die van slavenschepen in de oceaan werden gedumpt. Niet voor niets gutst zwart water in golven uit hun mond en uit emmers. De grills op hun tanden, de neplenzen op wegdraaiende ogen, de ijle echo’s van kindergillen: het ademt de krachtige sf-esthetiek van Afrofuturisme. Tegelijk bijten, boksen en klauwen ze aards en toch teder naar elkaar in hun tweelingperformance. Die verschiet van gesloten capuchons via glanzende latexhuiden en glimmende stilettolaarzen naar hun eigen huidskleur.

Menzo monteert haar choreografie en raps met remixtechnieken uit de hiphopmuziek, zoals de chopped & screwed-methode, waarbij het tempo van beats sterk wordt teruggedraaid. Ook haar sterk atletische, golvende motoriek laat ze soms gedurfd vertragen, maar nooit valt een gat, hoe duister het gebied ook is waar ze met Mejía Cortés langzaam doorheen navigeert. Tot ze boven water komen en eindigen in een troebel decor vol witzwart zeewier.