De ontzagwekkende klankkathedraal van componist Robin de Raaff wordt minutieus opgebouwd ★★★★☆

De gedichten van de Amerikaanse dichter Hart Crane zijn opzettelijk cryptisch. Zijn opgestapelde metaforen zijn vaak onlogisch, maar creëren een poëtische waarheid door zintuigelijke associaties op te roepen. Atlantis, het slotdeel van zijn lange gedicht The Bridge (1930), inspireerde Robin de Raaff om een groots, gelijknamig oratorium te componeren.

De Raaff tempert het visionaire optimisme van Crane met hedendaagse zorgen over milieuverwoesting en angst voor de daaruit volgende rampen. Maar Atlantis is vooral een monument voor de majestueuze schoonheid van de natuur. In deze opname van de wereldpremière uit 2016 in TivoliVredenburg, bouwt dirigent Markus Stenz zijn ontzagwekkende klankkathedraal minutieus op.

Het enige minpunt is het koorgeluid – te ver weg en te dicht. De complexe koortextuur blijft onderbelicht, terwijl de details in het Radio Filharmonisch Orkest, in mammoetformaat, kraakhelder zijn. De Raaff buit de reikwijdte van elk instrument uit. Twee versterkte harpen reiken naar de sterrenhemel. Tektonische platen hoor je onheilspellend verschuiven in de scheurende contrafagotten en contrabassen. Sopraan Marisol Montalvo slaat alarm, met trefzekere stratosferische noten.