De melancholische muziek is een perfecte partner voor Van Heemstra en haar poëtische verhaal ★★★★☆

Een beetje tegendraads is het wel. Marjolijn van Heemstra staat normaal gesproken in haar eentje op het toneel, of anders maximaal met zijn tweeën. Dat werkte altijd prima voor haar persoonlijke theaterreportages over maatschappelijke onderwerpen. Vorig jaar nog in Stadsastronaut bijvoorbeeld, waarin ze het leven op aarde, of eigenlijk in haar eigen buurtje, bekeek met de blik van een ruimtevaarder. Maar in Voyagers, haar nieuwe voorstelling bij Theater Rotterdam, besloot ze om ondanks alle maatregelen op te komen met acht anderen. Muzikanten zijn het, van het jonge ensemble Pynarello, onder leiding van Lonneke van Straalen. Het kan. Ruimte zat op het grote podium.

Het is een aangename afwisseling. De avontuurlijke, soms melancholische muziek van het ensemble is een uitstekende partner voor Van Heemstra en haar verhaal. Dat is dit keer dan ook minder persoonlijk en poëtischer. Het gaat weer over de ruimtevaart, maar dit keer echt. Ze vertelt over de ‘poëtische ruimtemissie’ van de Voyager 1 en 2, die in 1977 vertrokken naar onbekend gebied, met aan boord een gouden plaat met daarop een ‘best of’ van de aarde in beeld en geluid. Intergalactische flessenpost, noemt ze het, een boodschap van ons hier op aarde aan iets of iemand miljoenen kilometers of lichtjaren verderop.

Dit roept bij haar de vraag op hoe we als mensen ooit zullen worden herinnerd in dit universum. Welke beelden ontbreken er eigenlijk op die platen uit de jaren zeventig? Hoe luistert een alien naar Bachs Brandenburgse Concerten, waarvan er een op de plaat staat? En waarom willen we eigenlijk zo graag herinnerd worden? Uiteindelijk is Voyagers een pleidooi voor afstand nemen: geen anderhalve meter maar lichtjaren. Want uiteindelijk komt alles goed.