De mannen van Steve Lehman Octet aan het werk zien is een feest

Wie zich verdiept in het werk van de New Yorkse altsaxofonist Steve Lehman, wordt om de oren geslagen met termen als microtonaliteit en spectrale harmonie. Niet heel uitnodigend, maar je moet ook echt even wennen als je de twee platen, die hij met zijn octet maakte, voor het eerst hoort. Het samenspel van de trompet, sax en trombone is hectisch. Drums en vibrafoon vervlechten zich meer met de blazers dan dat ze een ritmisch fundament vormen.

Maar, als je de weg daarnaartoe eenmaal gevonden hebt, wil je ook niet snel meer weg uit het universum dat Lehman en zijn octet creëren.

Het Steve Lehman Octet klinkt op plaat al bijzonder - hun tweede album Mise En Abîme is vorig jaar alom bejubeld - maar om die mannen aan het werk te zien is helemaal een feest.

Zo bleek woensdag in een vol Amsterdams Bimhuis. Lehman, een wat nerderig heerschap, moest het helaas doen zonder drummer Tyshawn Sorey. En hoewel Cody Brown iets minder de voorgrond opzocht, speelde hij prima.

Kort en gecontroleerd

Het repertoire kwam vooral van de twee Octet-platen met daarop werk gebaseerd op dat van pianist Bud Powell. Glass Enclosure Transcription zette meteen de toon. Vibrafonist Chris Dingman nam het voortouw, ,waarna trombone, trompet - sterk gespeeld door Jonathan Finlayson - en tenorsax hun korte partijen bliezen.

Geen lange krachtige solo's, ook niet van Lehman zelf. Alles kort en gecontroleerd. Met mathematische precisie wisten de vijf blazers elkaar steeds te vinden om zich weer snel van elkaar af te wenden. Opletten geblazen: aanknopingspunten of andersoortige houvast waren net als op plaat ook op het podium zeldzaam.

Dat maakte het een zintuiglijk even fascinerend als vermoeiend schouwspel. Maar ook heel bijzonder. Je hoorde klankcombinaties die je niet kende en voelde je steeds meer deel van een muzikaal spanningsveld dan dat je toeschouwer was.

_{Gezien: Steve Lehman Octet 4/2, Bimhuis, Amsterdam.}