Let’s Eat Grandma: I’m All Ears. Beeld — Let’s Eat Grandma: I’m All Ears.

Het tweede album van het Britse meidenduo Let’s Eat Grandma is al een maandje uit, maar de plaat blijft fascineren. Jenny Hollingworth en Rosa Walton zijn nog maar 19 jaar oud en verrasten twee jaar geleden al met hun debuut I, Gemini. Een plaat vol elektronisch gelaagde, wat springerige pop, gedragen door de bewust kinderlijke stemmetjes van Hollingworth en Walton.

Hun spel met gender en leeftijd zetten ze nadrukkelijk voort op het tweede album I’m All Ears. De stemmen en muzikale grilligheid doen opnieuw denken aan CocoRosie. De arrangementen en elektronische soundscapes waarin de liedjes worden ondergedompeld zijn altijd van een knisperende frisheid, maar toch blijft er iets knagen waardoor je je niet helemaal aan de muziek kunt overgeven. Hoe mooi bijvoorbeeld de elf minuten durende suite Donnie Darko ook is opgebouwd, uiteindelijk glijdt het allemaal van je af. De nummers zijn net iets te ongrijpbaar en te zelfbewust opgebouwd om echt meeslepend te worden. Waar het verstand heel hard ja roept, zwijgt het gevoel.

_{Let’s Eat Grandma: I’m All Ears. Transgressive/PIAS}