De kerstliefhebber én kersthater kunnen hun hart ophalen aan de nieuwe show van Alex Klaasen ★★★★☆

Wanneer cabaretiers zich wagen aan een kerstvoorstelling, kun je verzekerd zijn van een aantal zaken: het Kerstverhaal van Maria en Jozef zal flink worden ontheiligd en geactualiseerd, en ook de overige kerstclichés – de kersthit, de kerstmarkt, het kerstdiner, de kerstman zelf – zullen binnenstebuiten worden gekeerd. Als zo’n show een beetje goed gemaakt is, kunnen de kerstliefhebber én de kersthater ervan genieten.

Bij Alex Klaasen is dit zeker gelukt. Met Snowponies brengt hij de feestdageneditie van zijn succesvolle Showponies-revues. Voor Showponies 2 uit 2019 sleepte Klaasen een Annie M.G. Schmidtprijs (voor het lied Gewoon opnieuw) en recent een Poelifinario (in de categorie ‘Engagement’) in de wacht. Alle reden dus om door te gaan met het concept: met een frisse club acteurs een eigentijdse mix van sketches en liedjes brengen. Deze kersteditie kent wel enkele wijzigingen. Muzikanten Jan en Keez Groenteman zitten live op het toneel, en behalve vast gezicht Daniel Cornelissen zijn er vier nieuwe acteurs gecast. Hiervan valt vooral Renée de Gruijl op, met haar goede zangstem en rake typeringen, waaronder een zwoel zingende (en smeltende) sneeuwpop.

Snowponies is frivoler van toon en vluchtiger dan de vorige shows. Minder engagement dit keer, maar feestelijk en komisch, dat is het zeker. Regisseur Gijs de Lange houdt het tempo hoog in de aaneenschakeling van absurde kersttaferelen, waarbij kostuumontwerpers Arno Bremers en Regina Rorije keer op keer weten te verrassen met geweldige kerstoutfits.

In de sketches, met teksten van onder anderen Niek Barendsen, treffen we een glad modelgezin dat onder de boom de cadeaus uitpakt, maar niet naar ieders tevredenheid. Ook zien we een rendier dat uit de kast komt als transgender rendier en ontmoeten we de ‘Limburgse Mariah Carey’, een door Klaasen gespeelde vrouw die ervan overtuigd is dat popster Mariah Carey er met haar zangtechniek vandoor is gegaan.

De liedjes zijn wederom pakkend en vakkundig: Klaasen brengt een originele ode aan het ragoutbakje in de stijl van Toon Hermans, later doet hij ook nog een Wim Sonneveld-imitatie met zijn fraaie update van Het dorp. Ook heel fijn: het lied Mistletoe, met een ballet met maretakjes van choreograaf Daan Wijnands.

Het samenspel van Klaasen met Daniel Cornelissen wordt verder uitgediept. Hoogtepunt is een wonderschone scène op een Duitse kerstmarkt, waar twee verlegen mannen in lederhosen schoorvoetend toenadering tot elkaar zoeken. De vraag hoe je als vrijgezel de kerstdiners moet invullen, en of je nu wel of niet die nieuwe date moet introduceren bij de familie, is een terugkerende kwestie. Het wordt op confronterende wijze onderzocht in een sociaal experiment met het publiek. Zo worden alle sociale verplichtingen rond de feestdagen stevig gerelativeerd – ook dat is iets waar zo’n kerstrevue bij uitstek geschikt voor is.