De kameropera Madam Koo is de herneming waard: componist Artaç bedient zich van aansprekende taal ★★★☆☆

De binnenstad van Den Haag is zaterdag het decor van Dag in de branding, een festival voor hedendaagse muziek dat vier keer per jaar wordt georganiseerd. ’s Avonds is het Korzo Theater de speelruimte van het Akom Ensemble en drie zangers in Madam Koo van Meriç Artaç (29), die dit seizoen artist-in-residence is. Vorig jaar ging haar absurdistische kameropera al in première. Het stuk gaat over de zoektocht naar vertrouwen in tijden van angst en zit vol verwijzingen naar terreuraanslagen en de angstcultuur in Europa.

Het blijkt de herneming waard. Mezzosopraan Ekaterina Levental zet een bange, eenzelvige, neurotisch haar parels tellende Madam Koo neer. Ze is grappig als actrice, haar stem is sappig. Bariton Mattijs van de Woerd zingt en speelt een komische uitvinder en Maartje Goes is een ontwapenend wezentje dat haar weelderigheid als podiumdier goed doet uitkomen.

Het Akom Ensemble blaast (letterlijk: met een bladblazer), fluistert en kraakt als personage en commentator in één. De taal van Artaç is aansprekend: de instrumentalisten laat ze heel direct reageren met een scala aan geluiden (van knarsende snaren tot stampende voeten), de zangers hebben expressieve uithalen en spelen ritmisch met medeklinkers.

Een andere jonge artiest die centraal staat, is de van oorsprong Canadese Elisabeth Hetherington. De sopraan is in de Nieuwe Kerk te horen met onder meer de Twelve Poems of Emily Dickinson van Aaron Copland. Ze zingt de folksongachtige lijnen met een bewonderenswaardige dosis magnetisme. Pianist Paolo Gorini zette een ander gedicht van Dickinson op muziek: It’s like... In de Monteverdiaanse vocale versieringen hoor je de veelzijdigheid van Hetherington. Het lied is een innemende combinatie van oud en nieuw.