De gewetensbezwaren van Douwe Bob staan niet in verhouding tot de enorme opluchting in de popsector

Wekelijks neemt Bor Beekman, Robert van Gijssel, Merlijn Kerkhof, Anna van Leeuwen of Herien Wensink stelling in de wereld van film, ­muziek, theater of beeldende kunst.

Het was een mediaweek waarvan je met stijgende verbazing getuige moest zijn, ook al wilde je niet. Artiesten die werden gekweld door hun eigen rechtvaardigheidsgevoel, en niet wilden ‘discrimineren’ bij de poort als zij toevallig binnenkort nog eens zouden optreden, betoverden kennelijk de nieuwsredacties en talkshows, want het ging over Fresku, Nielson en Douwe Bob. Een handjevol artiesten dat zeer emotioneel was over het feit dat ze zélf niet wilden optreden achter een deur met coronacheck. Wat hingen we daar een lap debat aan op.

Je zou bijna over het hoofd zien dat aan de andere kant van deze zwoegende gewetensbezwaarden duizend bandjes wél juichend de poppodia waren binnengetrokken. Ik ging zelf de afgelopen week links en rechts het podium binnen en zag geen demonstraties of emotioneel nee-schuddende artiesten, maar veel belachelijk blije mensen. Publiek dat lekker tegen elkaar aan klonterde. Bandjes die het podium opschoten als levende kanonskogels – geestdriftig is een understatement. Maar ook opgeluchte technici en programmeurs. En onwennig barpersoneel dat was vergeten hoe je ook alweer tien bier per minuut moet tappen.

Ik passeerde de Ziggo Dome, waar het optimisme tegen de nog lege tribunes klotste. Dit weekend gaat de tent weer open, met twee grote shows van De Dijk. Er waren weer wat productiemedewerkers aangenomen die eerder moesten worden ontslagen. Ze zaten te vergaderen over de aanstaande concerten. En de Ziggo Dome-directeur kreeg daar dus kippevel van.

Al deze mensen delen dezelfde overtuiging. Dat een coronacheck niet ideaal is, maar dat het een strohalm is voor de popcultuur, een uitweg uit de ellende. De podiumcultuur moet weer worden opgebouwd en dat gaat niet zomaar: de grote tournees moeten nog op gang komen en er mag geen tegenslag of nieuwe lockdown meer komen, anders stort de hele infrastructuur in elkaar. Daarom was de afgelopen week een vreugdevolle herstart, waarbij je dwars door de altijd nog beperkende maatregelen iets van toekomst kon zien.

Maar nee, we moesten ons langs Douwe Bob werken, en zijn mededeling dat hij ‘niets tegen gevaccineerden heeft’. Gelukkig voor hem, anders zou hij een eenzaam rotleven tegemoetzien. Waarom was het zo interessant? Er was niet bepaald een kolossale artiestenopstand gaande, bij restaurant Waku Waku was het rumoeriger. En voor de sector is het tijdelijk op non-actief staan van Douwe Bob en Nielson geen nekslag.

Wat dat wel kan worden, is de maatregel van het kabinet die bepaalt dat de zalen met staanplaatsen slechts 75 procent van hun capaciteit mogen benutten. Het lijkt misschien peanuts, maar voor artiesten en podia, boekers en alles wat om die shows heen hangt is het ingrijpend. Omdat grotere concertzalen nu eenmaal draaien op een volle bak: van de opbrengsten worden soms ook wat moeilijker te verkopen shows geprogrammeerd.

De 75-procentregel moet snel van tafel, ook omdat de praktijk uitwijst dat hij geen enkel doel dient. In de Ronda van TivoliVredenburg was het afgelopen weekend even druk als bij een uitverkocht huis: alleen boven, achter de hoogste tribunes, was wat meer ruimte. Publiek in een poparena gaat nu eenmaal vooraan staan en dicht op elkaar. Dus welke schijnveiligheid wordt hier eigenlijk ingebouwd?

Laten we ons op de kern van het popprobleem richten. En Douwe Bob in stilte zijn gewetensvakantie gunnen.