De eerste avond van Laura van Dolrons ‘In het echt’ pakt uit als een krachtige lofzang op haar gyneacoloog ★★★☆☆

Stand-up filosoof Laura van Dolron heeft een scherp zintuig voor onopvallende kwetsbaarheid en ontziet zichzelf niet. Standaard kneedt de 44-jarige theatermaker een dosis zelfspot door haar observaties over onhandige omgang met teleurstelling, liefde, verlies en vriendschap. Meestal presenteert ze zelfgeschreven teksten, A4'tjes of laptop in de hand: een soort praktische zingeving in combi met liedjes van vaste muzikanten. Hiermee hoopt Van Dolron een ‘onuitgesproken hulpvraag’ van haar publiek te beantwoorden: als het meezit, herkennen toeschouwers haar dilemma’s en verlaten ze opgemonterd de zaal.

Deze week legt ze zich extra druk op. Iedere ochtend heeft Van Dolron een blind date in Amsterdam (met een ex-verslaafde, vluchteling, taxichauffeur, schrijver of gynaecoloog). ’s Avonds presenteert ze in Theater Bellevue losjes haar relaas over de meeloopochtend: zesduizend woorden, geschreven in vier uur, geen sinecure. Met kop én staart. De betrokkene zit erbij, maar krijgt nog wel een te karige luisterrol. De setting vraagt om meer dialoog. Bovendien pakt de eerste avond, met gynaecoloog Brenda Hermsen (ook Van Dolrons arts) bijna uit als lofzang op haar betrokken doktersaanpak. Hermsen kan aan het slot slechts ademloos ‘dankjewel’ zeggen. Meer kritische speldenprikken zouden de gast minder tot ‘jubilaris’ bombarderen. Bovendien valt Van Dolron nog sterk terug op eerder werk, zoals uit haar bundel en voorstelling Liefhebben.

Neemt niet weg dat haar fascinatie voor de vraag ‘Kan ik je zo laten gaan?’ krachtig overkomt. Hermsen besluit hiermee standaard haar doortastende, meelevende ziekenhuisconsulten. Van Dolron ontdekte hoe zo’n vraag helend werkt, zelfs na amper een kwartier gesprek over intieme problematiek, zoals vleesbomen, miskramen en verkrachting. ‘Met oprechte aandacht kunnen mensen veel zelf’, is de conclusie van een avondje In het echt.