De Dansers overtreffen zichzelf met een voorstelling die werkt als antidepressivum ★★★★★

Die groepsnaam is een familiaire erfenis, heeft met het anagram Ed Sanders te maken en moet vooral niet letterlijk worden opgevat: De Dansers uit Utrecht bestaat niet uit dansers. Oké, drie leden zijn opgeleid aan dansacademies, twee geschoold aan conservatoria en een is van huis uit cultureel antropoloog; hij deelt de leiding met een choreograaf. De Dansers is echter vooral een geuzennaam voor een beweeglijke band vol rauwe danspoëten, een jonge groep die rockt, swingt, rolt, zingt, raast, zucht en rijmt. Met songs die ergens over gaan: de ratrace naar de top, de domper van worden geleefd (All my days are sold, none of them are free) en het rillend wegslingeren van woede en ellende. Nu, met hun dansconcert Shake Shake Shake, overtreft de groep zichzelf.

Op Oerol was de buitenversie al een hit. Een verkorte editie stond op De Parade, Zwarte Cross en Lowlands. In het theater zijn de duinen vervangen door wanden van paardendekens. De performers bijten niet meer in het zand maar kruipen als viervoeters tevoorschijn van onder plastic spatlappen. Guy Corneille, met vier gitaren en een loopstation, is een soort leadzanger, met songs die stoppen zonder te eindigen. In zijn groene overall zwenkt hij over platforms, gooit dansers over zijn schouder en start ritmes met zijwaartse passen. Hans Vermunt legt een bodem met akkoorden op keyboards, goochelt met woorden en sluit aan bij gekke loopjes. Wannes De Porre danst en zuigt op sax. Ruben van Asselt drumt op alles, borstkassen en ademappels incluis. En Yoko Ono Haveman en Marie Khatib-Shahidi zorgen met verstilde duetten voor bedrieglijke rust. Achter de schermen trekt Josephine van Rheenen alle touwtjes strak. Een voorstelling die werkt als antidepressivum: Clear the head, make some room, keep it light, start anew.