De black metal van Mayhem is rijk gevarieerd, en morbide als in de beste jaren ★★★★☆

Dat de Noorse black metal ons nog eens nostalgisch zou stemmen. De gemeenste aller metalstromingen kwam midden jaren tachtig onstuitbaar opzetten vanuit de ratelende drums en de sinister rammende punkgitaren van bands als Mayhem en Burzum. De muziek was nihilistisch en zeer morbide en de black metal werd in de beginjaren geplaagd door persoonlijke drama’s van zelfmoorden tot zelfs moord, en een aantal brandstichtingen.

Maar de wrange en in oorsprong eigenlijk anti-muzikale stijl werd wereldwijd omarmd en is nu vooral in de Verenigde Staten en Nederland een van de vernieuwende krachten in de heavy muziek.

Dat alles weet natuurlijk ook de oerband Mayhem, en zijn zesde album kan worden opgevat als een vingerwijzing, of een herinnering aan hoe gruwelijk gaaf de black metal in hun handen eigenlijk hoort te klinken. Mayhem is altijd, zij het zeer gedoseerd, platen blijven maken. Dit zesde exemplaar, Daemon, is een van de sterkste en kan zich meten met de klassieker De Mysteriis Dom Sathanas uit 1994. Het spel is wat geavanceerder geworden: de over elkaar buitelende riffjes van gitaristen Ghul en Teloch zijn rusteloos en avontuurlijk, de drumpatronen van Hellhammer snel als altijd maar moordend strak. De structuur van de nummers is rijk gevarieerd, met fraai riffende uitweidingen, flarden zwartgallige koorzang en hier en daar zelfs een verdwaalde synth, die herinneringen oproept aan het mooie werk van tijd- en landgenoot Varg Vikernes van de band Burzum - die overigens in 1993 de Mayhem-gitarist Euronymous vermoordde.

Maar de sfeer in nummers als Falsified and Hated is ondanks die in hoge mate kunstzinnige begeleiding kil en kwaadaardig als in de beste jaren, natuurlijk ook dankzij de knerpende en lispelende stem van vocalist Attila. Een zalige plaat voor liefhebbers van de stug voortrazende ‘True Norwegian Black Metal’.