De beste muziek van de week: zware onderwerpen op een relaxte plaat en zenuwslopende autonome kunst

Hoi Robert. Welk album raad je deze week aan?

‘Traumazine (★★★★☆, 18 nummers) van Megan Thee Stallion. De Amerikaanse rapper is veel in het nieuws geweest de afgelopen jaren, bijvoorbeeld met WAP, een heel leuk nummer dat nogal wat gedoe veroorzaakte. Daarna werd ze een echte ster en de manier waarop dwong heel veel respect af bij mensen, ook bij mij.’

‘Megan Thee Stallion heeft echt moeten knokken in een mannenwereld voor haar kunst, heeft een moeilijke familiesituatie en rondde ondertussen ook nog een keiharde universitaire opleiding af. Ze spreekt zich uit tegen het geweld wat zwarte vrouwen in Amerika ondergaan; zelf werd ze in haar voet geschoten.’

‘Dat soort onderwerpen komen aan bod op deze plaat. Ze betrekt het politieke op zichzelf, wat ze heel sterk doet. Het nummer Anxiety, bijvoorbeeld, gaat onder andere over hoe vrouwen door de geschiedenis heen zijn gefileerd door de media. Als vrouwen hun kop boven het maaiveld uitsteken, worden ze nog wel eens in stukjes gehakt en verorberd door hongerige media, zoals Britney Spears en Marilyn Monroe gebeurde.’

‘Ik wil ook het nummer Her noemen: een heel onderkoelde track met een heel fijne dancebeat. Basic en basaal, maar een leuk, tof en dansbaar. Traumazine gaat over zware onderwerpen, maar blijft een relaxte plaat om naar te luisteren. Het blijft lekkere hiphop die prettig draait.’

En wat vond je van het nieuwe album van Hudson Mohawke?

‘Cry Sugar (★★★★☆, 19 nummers) is een beetje een moeilijke plaat. Hudson Mohawke draait deze plaat niet om hits te scoren, dit is echt autonome kunst. De Schotse Mohawke is populair als producer bij veel grote hiphopartiesten, zoals Pusha T, ASAP Rocky en Drake. Hij maakt mooi gekunstelde, gelaagde, avantgardistische beats voor ze.’

‘Maar als-ie solo gaat, laat hij alle beperkingen los en gooit alles bij elkaar wat hij mooi vindt. Dat is op Cry Sugar heel mooi geworden. Het is zenuwslopend, druk, het schiet alle kanten op. Soms komt er keiharde gabber doorheen, dan hoor je hem gewoon genieten in z’n studio, maar wat het doet met de luisteraar is een tweede. Tegelijkertijd staan er zulke mooie stukken op, waarop je hoort hoe geniaal hij is.’

‘Een van die pareltjes is Bow, een meeslepend nummer met een trage hiphopbeat. Eentje die je lekker kan opzetten, die niet te heftig is. Zo ook Lonely Days, waar een strijkkwartet prachtig speelt rond een eenvoudige synthesizer. Uiteindelijk blijft alleen het strijkkwartet over. Waanzinnig mooi: echt een hoogtepuntje van het integreren van klassieke instrumenten in een dancetrack.’

Ook luisterwaardig deze week:

Verwacht de jazz, hiphop en soul op Love Quantum (★★★☆☆, 11 nummers) van trompettist Theo Croker. Op het vrij korte album met grootse arrangementen is veel ruimte voor vocalen, maar helaas horen we Crokers prachtige trompetspel wat weinig.