aanraders
De beste muziek van de week is een beschouwing op de dood (Ryuichi Sakamoto) én een viering van het leven (Måneskin)
Muziekexpert Robert van Gijssel gidst je door de nieuwe albums. Deze week de meditatieve, langgerekte noten van Ryuichi Sakamoto, en een niks-aan-de-handplaat van de Italiaanse band Måneskin.
Hoi Robert, we beginnen deze week met een Japanse componist. Waar kunnen we Ryuichi Sakamoto ook alweer van kennen?
‘Sakamoto is vooral bekend door z’n soundtracks, van bijvoorbeeld The Last Emperor en Merry Christmas, Mr. Lawrence. Oh, en hij heeft de soundtrack van The Revenant gemaakt. Als je die opzet zit je meteen weer in de film en herken je onmiddellijk de hand van Sakamoto. Daarnaast heeft-ie het Yellow Magic Orchestra opgericht in de jaren zeventig, een hippe Japanse band die elektronische pop verbond aan klassieke muziek. En Sakamoto heeft veel neoklassieke muziek gemaakt: zachte pianomelodieën ondersteund door synthesizers.
‘Wat hij ook doet, een popplaat, soundtrack of klassiek album: je herkent hem gelijk. Dat geldt ook voor de nieuwe plaat 12 (★★★★☆, 12 nummers). Op 12 hoor je lange noten die door het niets heen glijden, heel traag, met af en toe de echo van een klankschaaltje of een druppel water in een plas. Hij lijkt te suggereren dat tijd niet bestaat; het heeft iets weg van eindeloosheid. Het album is eigenlijk één lang, meditatief nummer, dat je het beste liggend kan luisteren.
‘Sakamoto is al heel lang ernstig ziek. In 2014 kreeg hij een kankerdiagnose, waarna hij alles uit z’n handen liet vallen en muziek ging maken over zijn naderende einde. Daar kwamen prachtige dingen uit, zoals het album Async. Ik dacht dat die plaat het laatste zou zijn wat we van hem gingen horen, maar nu is er dus een nieuw muzikaal testament. Net als Async klinkt 12 als een beschouwing op de dood, op de tijdloosheid, het schemergebied tussen het bestaan en het niet-bestaan. Waanzinnig mooi en ook erg toegankelijk. Sakamoto laat opnieuw een ontroerende plaat achter.’
En dan wilde je het nog hebben over Måneskin.
‘Ja, de Italiaanse band Måneskin maakt dus totaal andere muziek dan Sakamoto. Het is nogal levendig. Wat Måneskin presteert is echt bijzonder: in 2017 stonden ze nog op straat te spelen in Rome, tot ze meededen aan een talentenjacht op televisie. Twee jaar geleden wonnen ze tot verrassing van velen het Eurovisie Songfestival en sindsdien zijn ze een van de meest succesvolle bands die daar ooit gelanceerd werd. Ze spelen op de grootste festivals op het hoofdpodium, zoals bij Pinkpop vorig jaar, en dat doen ze hartstikke goed. Måneskin pakt iedereen beet met hun act. Maar daar houdt het niet op: de bandleden zijn genomineerd voor een Grammy en ze spelen volgende maand in de Ziggo Dome.
‘Hun derde album Rush! (★★★☆☆, 17 nummers) is volledig Engelstalig. Het is de perfecte plaat om op te zetten als je gaat stofzuigen en dweilen voor de grote schoonmaak. Verwacht lekkere radiopop, met af en toe een beetje hardrock tussendoor of een Franz Ferdinand-riffje, zoals in het nummer Feel. Gewoon niks-aan-de handmuziek, lekker meezingen met het nummer Gossip met Tom Morello van Rage Against the Machine. Rush! staat echt haaks op die nieuwe plaat van Sakamoto. De sterfelijkheid en het leven recht tegenover elkaar.’
Ook dit is het luisteren waard:
Een van Bob Dylans beste platen, Time Out of Mind, is opnieuw gemixt (★★★★☆, 23 nummers) en ontdaan van alle post-productionele geluiden. Het resultaat is prachtig, schrijft Gijsbert Kamer: het lijkt alsof Dylan naast je staat te zingen.
