De Amerikaanse rock ligt er in Austin weer heel behoorlijk bij

Er lijken geen grenzen te zitten aan de groei van het Amerikaanse South By Southwest-festival, dat dit jaar voor de eenentwintigste keer plaatsvindt in de binnenstad van Austin, Texas. Waren er in 1987 nog zevenhonderd professionals uit de popindustrie die zich hadden aangemeld voor vier dagen live-muziek, paneldiscussies en conferenties, dit jaar worden er naar verwachting elfduizend badges verstrekt.

Met name de laatste vijf jaar, na een fikse terugval in 2002, is het dringen geblazen. De ruim zeventig bars, clubs en concertzalen waar van woensdag tot en met zaterdag ruim 1400 bands en artiesten optreden, laten zich onderverdelen in die waar altijd plaats is en die waar je maar beter om acht uur al binnen moet zijn om rond middernacht dat ene veelbelovende bandje te zien optreden.

De groei zit ’m vooral in de Britse expansiedrift. Sinds Franz Ferdinand drie jaar geleden op SXSW het Amerikaanse publiek voor zich won, hebben de Britten Austin officieus uitverkoren tot de plek om hun popmuziek internationaal te presenteren.

Honderdvijftig bands en artiesten uit het Verenigd Koninkrijk treden hier dezer dagen op, van Mika en Amy Winehouse tot Bloc Party en Razorlight.

Het is maar de vraag hoe lang de Britten dit met steun van de overheid zullen volhouden, want de signalen dat het met de hoogconjunctuur in de Britse popmuziek weer even gedaan lijkt, zijn hier waarneembaar. En voor je het weet stappen al die paar duizend Britten weer op, op zoek naar een andere plek om hun waar uit te stallen.

Voor Nederlandse boekers en zaalprogrammeurs biedt het Britse programma nauwelijks verrassingen. Tijd om dus maar weer te gaan kijken hoe de nieuwe Amerikaanse rock erbij ligt.

Heel behoorlijk, zo bewezen woensdag meteen al twee bands: Beirut en Voxtrot.

Beirut maakte vorig jaar al een wonderlijk mooie plaat, waarop Balkanbeats samenvloeiden met tedere popliedjes, alsof Beck en Sufjan Stevens de handen ineen hadden geslagen. Op het podium stond woensdag een bonte stoet aan muzikanten te blazen, strijken, drummen, zingen en dansen. De presentatie was rommelig, maar Beirut kreeg de zaal mee vanaf de verrassende Jacques Brel-cover waarmee het opende.

Een paar uur later zou Voxtrot, een band uit Austin zelf, laten horen dat Britse pop van de Beatles tot de Smiths en Belle And Sebastian ook bij Texanen in goede handen kan zijn. Frisse, opgewekte deunen, krachtig uitgevoerd, en zo’n band waar je even van opkikkert.

Het gevoel jezelf even te verliezen, of ‘losing yourself in music’, zoals Pete Townshend dat eerder op de avond had genoemd, dat is waar hij het al meer dan veertig jaar voor doet. Zo vertelde een montere en loslippige Townshend zijn interviewer Bill Flanagan, woensdagavond in het Hilton.

Het interview, aangekondigd als keynote speech, betekende het officiële startsein voor SXSW 2007, en in de Grand Ballroom hadden zich een dikke duizend muziekprofessionals verzameld, nieuwsgierig naar de verhalen van de Who-gitarist. Dat hij er met The Who weer zoveel zin in heeft, mogen we danken aan het overlijden van bassist John Entwistle, ‘ineens was er weer chemie in de band’.

Vriendelijker was Townshend voor zanger Roger Daltrey, als sprak hij over hem als zijn zwakbegaafde neefje: ‘Kijk, Roger is blij dat hij dit mag doen, zingen in een band met een merknaam als The Who. Die bemoeit zich nergens meer mee, he is happy where he is.’

Pete Townshend ook. Eerder die dag was hij een ‘hoge pief’ van een platenmaatschappij tegengekomen. Op de vraag hoe het ervoor stond in de business had deze geantwoord: Rome staat in brand.

Townshend vond dat onzin. Om hem heen zag hij zoveel creativiteit en hoorde hij zoveel goeie muziek dat het gehuil van de industrie maar eens afgelopen moest zijn.

Daar was in Austin iedereen het wel mee eens. Rome mag in brand staan, op SXSW merk je er niets van. Veertienhonderd bands en artiesten spelen er omdat ze niet anders willen, volgens Townshend de enige juiste manier om iets in popmuziek te bereiken.