Dark Skies opent met een citaat van sciencefictionschrijver Arthur C. Clarke (2001: A Space Odyssey) over het bestaan van buitenaards leven. Hij zag twee mogelijkheden: we zijn alleen in het universum of we zijn dat niet. In bloedrode letters lezen we: beide verklaringen zijn even angstaanjagend.

Van een doorwrochte toekomstfilosofie is vervolgens geen sprake. Integendeel: het verhaaltje over een gezin in een Amerikaanse doorsneebuitenwijk dat te maken krijgt met ongewenst buitenaards bezoek ontpopt zich in hoog tempo tot een rechtlijnige dertien-in-een-dozijn griezelfilm. De makers zijn wijs genoeg om het gevaar lange tijd buiten beeld te houden, maar als het zover is worden de aliens zonder enige ironie verbeeld als die typische slungelachtige wezens met grote ogen en lange vingers, bekend van t-shirts en koffiemokken. Bij een film die het moet hebben van een handjevol goed getimede schrikeffecten, wat genreclichés (een griezelige kindertekening, een rammelende deur) en een paar scènes die in de eerste plaats doen denken aan films die beter zijn (The Birds, Invasion of the Body Snatchers) kom je daar niet mee weg.