Daisy Jones & The Six is meer een jarenzeventigfeestje dan een tijdreis ★★★☆☆

Rumours van Fleetwood Mac, verschenen op 4 februari 1977, is een album dat nooit helemaal is weggeweest. Niet alleen als drager van alle verzamelde nostalgie rond de jaren zeventig (ondergetekende was 16 toen het verscheen), maar ook door een miljoen covers van die tijdloze nummers en door telkens weer herontdekkingen, op de meest onverwachte plaatsen. Dreams werd onlangs weer een hit door een viral TikTokfilmpje van een gast op een skateboard die met het nummer meezingt. Rumours zit diep in de groeven van de tijd.

De totstandkoming van het album, met een band waarbinnen twee relaties in scherven lagen, maakte het ook een van de oorspronkelijke break up-albums, eeuwige inspiratiebron voor wat inmiddels een genre genoemd mag worden. In 2019 had de Amerikaanse auteur Taylor Jenkins Reid een bestseller met de roman Daisy Jones & The Six, een van jarenzeventignostalgie doortrokken vertelling over een band die veel weg had van Fleetwood Mac, maar het, ongetwijfeld rechtentechnisch, niet was. In de vrijgevochten Daisy Jones als de zangeres was het desalniettemin niet moeilijk om een ode aan de geweldige Stevie Nicks te herkennen. De filmrechten van de roman werden meteen vastgelegd door productiemaatschappij Hello Sunshine van Reese Witherspoon, die een succesvolle niche heeft gemaakt van drama’s over mooie, bevoorrechte mensen in benarde posities, van Big Little Lies tot The Morning Show.

Bij de vertaling van het boek over een fictieve wereldband naar een tiendelige serie is een van de uitdagingen dat je een compleet fictief oeuvre moet scheppen. En dat niet alleen: je moet geloofwaardig maken dat het album van deze tegen Fleetwood Mac aanleunende band een van de succesvolste van dat tijdperk is. Met Amazon als studio is geld geen probleem en werden muzikanten als Jackson Browne, Marcus Mumford en Phoebe Bridgers erbij gehaald om songs te schrijven die kunnen doorgaan voor wereldhits uit de jaren zeventig. En soms denk je: dit lijkt wel The Chain, maar dan, toch niet.

Het model van Daisy Jones & The Six is de fictieve documentaire waarin de bandleden jaren later terugkijken op de gebeurtenissen rond dat eerste album, toen de band The Six door een producer werd samengevoegd met singer songwriter Daisy Jones. De overtuigingskracht van de serie valt of staat niet alleen met de muziek, maar ook met de casting. Riley Keough en Sam Claflin (die ook hun eigen zang doen) spelen respectievelijk Daisy Jones en The Six-voorman Billy Dunne, water en vuur, maar ook, onder de juiste omstandigheden, goed voor muzikale magie. En ze herkennen een zekere hang naar zelfdestructie bij elkaar, die kennelijk heel aantrekkelijk is.

Voornaamste reden om naar het toch wat soapachtige Daisy Jones & The Six te kijken, een soort alleleeftijdenversie van sex, drugs & rock-’n-roll (soms meer een jarenzeventigfeestje dan een overtuigende tijdreis) is de geweldige Riley Keough, van wie je onmiddellijk wilt aannemen dat ze een wereldster zou kunnen zijn. Keough is dan ook nog eens de kleindochter van Elvis, wat haar een soort instant-geloofwaardigheid geeft als ze achter een microfoon plaatsneemt.