Dagboekfragment: Elke revolutie trekt foute types aan

Londen, 2 januari 1990

Het lijkt erop dat ik de enige westerse toneelschrijver ben die niét persoonlijk bevriend is met de nieuwe president van Tsjecho-­Slowakije. (Na de val van het communistische regime werd toneelschrijver Václav Havel tot president gekozen, red.)

Ik ben wel jaloers op hem. Wat geweldig als je staatshoofd bent en je geen toneelstukken maar ­gewoon geschiedenis kunt schrijven. Zonder een Tsjechische Charles Osborne (toneelcriticus, red.) die zanikt dat de geschiedenis die je schrijft een ratjetoe is en ook zonder een Praagse Steven Berkoff (theaterdirecteur, red.) die schampert dat jouw soort geschiedenis er sowieso niet toe doet.

Ik vraag me af of Havel nog ongepubliceerd dissident werk heeft liggen. Om die nu op de planken te brengen, lijkt me niet gepast. Maar hij zou er een stuk over kunnen schrijven.

Hoewel Havel me aanstaat, vertrouw ik de types niet die zich nu naar Praag haasten. Maar misschien trekt elke revolutie wel de verkeerde types aan. Toen ik in 1956 in Oxford studeerde, besloten een paar slimme bachelor­studenten van Balliol College dat de Hongaarse opstand gebaat was bij hun aanwezigheid. Ze hielden een collecte voor de reiskosten en wezen erop dat de universiteit van Cambridge ook een delegatie afvaardigde, zodat Oxford niet kon achterblijven – de wereld­geschiedenis als de jaarlijkse roeiregatta, voortgezet met andere middelen.