Review
D'Angelo zet - een dag te laat - magistrale funkshow neer
Twaalf jaar is er nauwelijks iets van D'Angelo vernomen, dus dat ene dagje kon er ook nog wel bij. Niemand die leek te geloven dat de Amerikaanse soulster zondag in Parijs echt een enkelblessure had opgelopen zodat hij zijn eerste Paradiso show maandag op het allerlaatste moment (de band zat al in de kleedkamer te wachten, de deuren gingen al open) moest afzeggen.
En wie hem een dag later over het podium zag stuiven en vreugdesprongetjes zag maken, wist ook wel beter. Maar goed, hij was er gisteren tenminste, en maakte vanaf zijn opkomst meteen erg veel indruk. Begeleid door een sublieme band met knappe achtergrondzang zette D'Angelo een superieure funkshow neer, waar zoveel plezier in zat dat je je afvroeg waarom hij zo lang van de podia vandaan is gebleven.
Pure extase
Feel Like Makin' Love vormde de opmaat voor een door de fabelachtige ritmesectie (met Pino Palladino op bas) reeks oude en nieuwe nummers. Het eerste hoogtepunt kwam al vrij vroeg toen D'Angelo halverwege Devil's Pie zijn gitaar afwierp en naar de microfoon greep om vocaal nog wat extra gas te geven. Het was zo'n moment dat de zaal van pure extase tot ontploffing leek te komen.
D'Angelo ging gewoon verder waar hij in de juli 2000 tijdens North Sea Jazz leek te zijn opgehouden. Het nieuwe The Charade klonk broeierig en veelbelovend terwijl Shit Damn, Motherfucker een zeldzame spanningsboog kende.
Podiumpersoonlijkheid
D'Angelo zong krachtig, bleek niks aan podiumpersoonlijkheid te hebben ingeboet, en maakte een zeer gedreven indruk. Maar na een uur leek hij toch over te schakelen naar een soort automatische funk-modus. De instrumentale krachtpatserij tussen bassist en drummer haalde de vaart er al een beetje uit, en zijn solomedley achter de piano was rommelig en deed liedjes als Brown Sugar en Untitled (How Does It Feel) beslist te kort.
Zeker, het bleef feest, wat ook haast niet anders kan met zo'n gedreven band, maar de rol van D'Angelo zelf werd gaandeweg minder belangrijk. Nummers ontaardden in lange opzwepende jams, die voorspelbaar waren en vooral retro klonken waar D'Angelo twaalf jaar geleden zijn publiek met een nieuwe sound juist vooral een blik in de toekomst gunde. Met het nieuwe Sugar Daddy heeft hij wel een dampend fuifnummer op zijn palmares gezet, maar de spanning en het mysterie dat werk van Voodoo (2000) nog altijd bijzonder doet klinken, ontbrak. Het was goed in Paradiso en vooral aan het begin zelfs magisch, maar ergens halverwege liet hij het toch iets te veel uit zijn handen glippen om het tot een echt legendarisch optreden te maken.
D'Angelo, Paradiso, Amsterdam, 31 januari. 2 en 9 februari (nachtconcert)
