Cowboys en robots: Westworld kan hit worden

Na elke aflevering van de nieuwe sciencefictionserie Westworld blijft het typische plink-plonkgeluid van de pianola - net te snel of te langzaam - nog even in het geheugen hangen. De rol papier die door de muziekmachine draait, is natuurlijk de voorloper, western style, van het robotleger dat in dit dystopische sciencefictiondrama langzaam aan het ontwaken is. Ze ontwaken, omdat ergens diep in de software het vermogen zich iets te herinneren is ingebouwd. En het feit dat de pianola hier nummers van Radiohead en andere alternatieve bands plonkt, is slechts een van de verrassingen van een serie die de gedroomde opvolger van Game of Thrones bij HBO kan worden.

Westworld, waarvan deze week de zevende aflevering te zien was, is gebaseerd op een klassieke scifi-film uit 1973 van Michael Crichton, die in 1990 het verwante Jurassic Park zou schrijven (dat in 1993 door Spielberg werd verfilmd). In Westworld wordt een toekomstig pretpark met westernthema bevolkt door menselijke robots die langzaam ontsporen, terwijl in Jurassic Park de opnieuw tot leven gewekte dinosaurussen zich, ook in een pretpark, tegen hun scheppers keren.

Het verhaal, dat alleen in zijn uitgangspunten is gebaseerd op het oorspronkelijke werk van Crichton, ontvouwt zich langzaam, waarbij de makers een beetje onevenwichtig laveren tussen onvervalste B-film-pret en soms wat zwaarwichtige filosofische kwesties over machines en mensen - waar begint de een en houdt de ander op?

De serie speelt in twee werelden. De kille robotlaboratoria van het bedrijf Delos, dat, zo werd deze week onthuld, vooral geïnteresseerd is in de codes waarmee de robots tot leven komen, waarschijnlijk omdat ze als kwaadaardige multinational andere gebruiksmogelijkheden zien dan een pretpark voor volwassenen, die hun laagste instincten mogen volgen. En daarnaast de westernwereld zelf, als het fraaie overtuigende decor waar de gasten arriveren.

Anthony Hopkins is het genie achter de schermen, wiens diabolische plannen langzaamaan zichtbaar worden, zodat hij doet denken aan zijn beroemdste rol: Hannibal Lecter. De indrukwekkendste rollen zijn die van Evan Rachel Wood en Thandie Newton als 'hosts' (robotten), die zich niet langer neerleggen bij hun rol als speeltuig van perverse Westworld-klanten. Kijk in de ogen van een van de belangrijkste personages die inziet dat al het menselijke hem vreemd is. Zeker, dat heeft nadelen, maar de voordelen zijn niet te overzien.