Courage kiest moedig voor verfijning en verstilling

De voormalige gashouder de Ferro is te imposant om te imponeren, dus dat doet choreograaf Conny Janssen, die al vele bijzondere locaties in Rotterdam heeft bedwongen, wijselijk niet. Haar reactie op de immense ronde ruimte met koepeldak is kwetsbaarheid, in een choreografie die in alles meegaat met de dominante vorm, de cirkel. Courage is een fijnzinnige schets van een evolutie, een cyclische ontwikkeling. Van een stel individuen die ergens aankomen, langzaam aarden, en dan weer verder trekken.

De dansers, een prachtig gemêleerd ensemble, delen de hal met een witte bol die als een volle maan boven het midden van de betonvloer hangt, de fantastische multi-instrumentalist en vocalist Maartje Teussink en natuurlijk het publiek, dat naast een koor is opgesteld op allemaal verschillende stoeltjes. In anderhalf uur transformeert de Ferro van verlaten industrie in een leefomgeving en worden schichtige zoekende wezens een hechte club mensen.

Die club sliert langs de rand van de cirkel, schuifelt in het hart of doorkruist het hele oppervlak. Soms als betoverd, dan weer, vooral op de warmte van contrabas, stem en koorzang, heel aanwezig en lijfelijk. Angst, blijdschap en saamhorigheid komen voorbij. Er is plaats voor individuele expressie en, in aftastende, speelse duetten, voor de liefde. Dansers splitsen zich af, maar met zovelen dat de groep organisch opnieuw ontstaat.

De poëzie van Courage is ondanks de soms felle, ritmische muziek vooral delicaat. Je mist wat tegengas. Anderzijds: het is moedig om te gaan voor verfijning en verstilling, tegen makkelijk geschreeuw en ander grof geschut.