Conte's dekmantel
Omdat ze undercover contact wil leggen met een maffia-bons, bezoekt een New Yorkse rechercheur elke maandag een Italiaanse tearoom. Na weken van voorzichtige toenadering tot personeel en bezoekers hebben haar pogingen eindelijk succes....
Hoe lachwekkend ook, het is een van de vele hindernissen die politievrouw Gerry Conte moet nemen in Ladygold (Meulenhoff; fl. 44,90). Andere zijn de vooroordelen tegen vrouwen in het korps en politiemensen van Italiaanse afkomst.
Auteur Angela Amato heeft het zelf ervaren. Haar met een co-auteur geschreven verhaal is gedeeltelijk autobiografisch. Rechercheur Conte volgt dan ook Amato's pad: ze beëindigt haar loopbaan bij de NYPD om na een avondstudie rechten te gaan werken als advocaat bij een bureau voor rechtshulp.
Conte moet oppassen op Eugene Rossi, een maffiaverklikker die op een geheim adres is ondergebracht. Ze verkeert veel in zijn nabijheid, moet zelfs met hem uit, en volgens de flaptekst 'begint ze een relatie' met Eugene.
Maar wie daaruit proeft dat de twee verliefd worden en een Bouquetreeks-achtige romance krijgen , komt bedrogen uit. Van serieuze toenadering is pas ver over de helft van het verhaal sprake. En de situatie die dan ontstaat, doet meer denken aan het Stockholm-syndroom, waarbij gijzelnemers en gegijzelden zich huns ondanks aan elkaar hechten.
Ladygold gaat gewoon over een goeie meid, begaan met een dommige informant . Die betrokkenheid wordt slecht begrepen door zowel haar collega's als haar vriend.
Het verhaal geeft helaas weinig details over praktische zaken. Waarom lukt het Conte zich voor te doen als Eugene's vriendin? Ze is allesbehalve zijn type. Ertegenover staan de goed uitgewerkte dilemma's van het undercover-werk: hoe ver moet - of mag - je gaan om je dekmantel te bewaren? Daardoor, en mede door de wisselende kwaliteit van vertaling en eindredactie, zwabbert het verhaal nogal. Aan de andere kant bleek het boeiend genoeg om het 412 pagina's vol te houden.
