Conceptueel en theatraal zit het wel snor in het knotsgekke Oh Magic
Supermannelijk én supervrouwelijk is de performance van Milou van Duijnhoven, magisch vermomd met een vogelsnuit. Het festival Something Raw beleeft zijn laatste, maar geïnspireerde editie.
Pas nu Amsterdam de geldkraan dichtdraait, komt Something Raw, het internationale dans- en performancefestival van de Brakke Grond en Frascati, met de mededeling dat het tijd wordt voor iets nieuws. Een ongelukkige timing. Performance, een multimediale kunstvorm rond het lichaam, verdient meer aandacht, maar hoe is nog de vraag. De 16de, laatste editie van het festival opende er niet minder geestdriftig om.
Opening Something Raw (****)
Dans/performance
Oh Magic van Simon Mayer en Horns van Milou van Duijhoven. 14/3, Brakke Grond en Frascati, Amsterdam.
De 'compografie' Oh Magic van de artistiek gepokt en gemazelde Oostenrijker Simon Mayer is een knotsgek, zorgvuldig opgebouwd spektakel met muziek, beweging en robotica. Lieflijk pianogetingel en een microfoon die rondsnuffelt tussen de (met raffia beklede) vleugel, drums en elektronica, maken een sprookje van het podium.
Niet alleen de instrumenten blijken een eigen wil te hebben, maar ook de vier muzikanten, die langzaam ontwaken. Steeds brutaler en fysieker gaan ze op onderzoek uit, raggend en kraaiend, tot een wilde naaktdans aan toe. Het is één groot pleidooi voor kinderlijke ongeremdheid, gegoten in de vorm van een doldraaiend rockconcert.
Magie is ook het sleutelwoord bij het jongere talent Milou van Duijnhoven. Geïnspireerd door onder andere het Japanse cosplay, een vorm van gekostumeerde performancekunst, treedt ze aan in een fantastische vermomming met vogelsnuit, ellenlange armen en vingers als kreeftscharen. Deze figuur transformeert langzaam in een veelzijdig mens, die zowel 'supermannelijk' kan zwaaien met een samoeraizwaard, als 'supervrouwelijk' kan dansen op Whitney Houston. De choreografie kan verfijnder, maar conceptueel en theatraal zit het snor.
