Ook MS-lid Casper heeft een gezichtstatoeage. Een traantje in zijn ooghoek. En een tekst in zijn nek waarin hij zijn moeder vergiffenis vraagt. Een ander type dus, maar ook eentje die nooit meer aan zijn submaatschappij kan ontkomen. Dat blijkt als hij het opneemt voor een Hondurees immigranten-meisje op doorreis.

Romantiek ligt op de loer natuurlijk, maar gelukkig weet debuterend regisseur en scenarist Cary Fukunaga veel valse sentimenten te omzeilen. Met Sin Nombre behandelt hij de twee grootste problemen van Latijns-Amerika, beide veroorzaakt door armoede: de enorme macht van bendes en de immigratie van noord naar zuid. Hij laat het compromisloos zien: een rivaliserend bendelid wordt door de bendeleider met zijn baby op de arm neergeschoten en vervolgens aan de honden gevoerd.

Fukunaga deed uitgebreid research: hij maakte zelf zo’n treinreis, bijvoorbeeld. Maar dat betekent niet dat zijn stijl tegen de documentaire aanschurkt. Wat laat hij Mexico mooi zien, in gekadreerde landschappen, badend in weldadig licht en heldere kleuren. Vuurgevechten zijn soms beangstigend opwindend.

Het maakt Sin Nombre, tijdens Sundance beloond met de prijs voor beste regie en cinematografie, misschien relatief makkelijk te behappen – de film zit op een vreemd snijvlak tussen aanklacht en vermaak. Maar is dat erg? De film maakt zo ook die vergeten wereldproblematiek toegankelijk voor een groter publiek.