Common Linnets is echte band geworden
Er is iets veranderd bij The Common Linnets: we horen een band die minstens evenveel associaties met Fleetwood Mac en Crosby, Stills & Nash oproept als met country.
Tweede op het Eurovisie Songfestival, de Waylon-affaire; daar begon het mee, maar wat The Common Linnets daarna overkwam, kon niemand bevroeden: Calm After The Storm werd een internationale hit, de verkoop van het albumdebuut nadert het half miljoen.
Het zou zonde zijn het project nu weer te 'parkeren', zoals aanvankelijk het plan was. Dus verschijnt nu II, een plaat waaraan je kunt horen dat The Common Linnets een echte band is geworden, met Ilse DeLange en JB Meijers als creatief hart.
Op het eerste gehoor is het recept onveranderd: in country gewortelde, radiovriendelijke americanapop met prachtige zangharmonieën. Dat was het recept en dat is het nog steeds.
Verlengd succes
Toch is er iets veranderd. We horen een band die minstens evenveel associaties met Fleetwood Mac en Crosby, Stills & Nash oproept als met country. Er wordt steviger gerockt: hoor hoe In Your Eyes dampt of hoe Walls Of Jericho op zijn Led Zeppelins voortploegt.
Alle ingrediënten voor verlengd succes lijken aanwezig op II: knappe songs, een sound die druipt van vakbekwaamheid en ervaring, hier een weidse popsong (That Part), daar een klein, gevoelig liedje met hemelse samenzang (Better Than That) en zelfs die ene echte potentiële hit, het schitterende We Don't Make The Wind Blow, dat in de Nederlandse Top 40 overigens in de onderste regionen, op nummer 32, bleef steken.
Zo zie je maar: de praktijk is soms weerbarstig, maar dat doet aan de ambachtelijke klasse van The Common Linnets niets af - en aan hun internationale potentie evenmin.
