‘Come from Away’ is één warm bad van medemenselijkheid ★★★☆☆

Als iets echt is gebeurd, is het dan ook meteen interessant genoeg om er een hele musical aan op te hangen? Die vraag drong zich op na de Nederlandse première van de musical Come from Away, vorige week in Rotterdam. De musical was eerder een groot succes in Canada, later volgde Broadway, New York en ook daar waren er opgetogen reacties.

Begrijpelijk want Come from Away vertelt op kleine schaal over de gevolgen van iets groots, namelijk de aanslagen op Twin Towers en het Pentagon van 11 september 2001. Amerika sloot het vliegruim, tientallen vliegtuigen moesten uitwijken, onder meer naar het bijna vergeten vliegveld van het Canadese stadje Gander op Newfoundland. Uiteindelijk strandden daar zevenduizend passagiers die er vijf dagen moesten verblijven, waardoor het inwonertal van Gander ineens werd verdubbeld.

Wat dat inhield, voor zowel de passagiers als voor de inwoners zelf, onderzochten Irene Sankoff en David Hein. Zij spraken met bewoners en bezoekers van toen en dat leverde een feelgood-musical op, waarin de goedheid van de mens, ondanks al zijn onhebbelijkheden, stevig wordt onderstreept.

Dat gebeurt ook volop in deze Nederlandse productie van MediaLane, in regie van Antoine Uitdehaag. Come from Away zit slim in elkaar: de cast van gemiddeld zo’n twaalf artiesten speelt alle rollen – ze switchen organisch van doorsneebewoner van Gander naar een reiziger op intercontinentale vluchten. Dat ensemblespel is dan ook de grote troef van deze productie, die een flink tempo kent, spitsvondige overgangen, enerverende choreografieën en goddank ook een paar verstilde momenten.

De burgemeester van Gander, een ietwat overspannen medewerker van het dierenasiel, de schooljuf, de politieman, de buschauffeur– kortom, we krijgen een dwarsdoorsnede van een slaperig Canadees stadje te zien. In het vliegtuig zitten exotischer types: een modern mannenstel, een Britse weduwe, een Egyptische chef-kok, een bezorgde New-Yorkse moeder wier zoon brandweerman is. De ijshockeyclub, de Rotary, het Leger des Heils, de school – iedereen springt bij met eten, tandenborstels en slaapzakken. Met elkaar vormen ze na wat gewenning een bijna idyllische minimaatschappij, vol kleur, rang en stand. Uiteindelijk resteert één warm bad van medemenselijkheid. Kom daar nog maar eens om, anno 2021, als vluchtelingen doodvriezen of verzuipen aan onze grenzen.

Het sterke ensemblespel en de indrukwekkende samenzang kunnen niet verbloemen dat alles nogal aan de oppervlakte blijft. Bovendien zijn de komisch bedoelde scènes wat flauw. Wat ook opvalt: de vrouwen zetten geloofwaardiger personages neer dan de mannen, die hun spel nogal vet aanzetten. Willemijn Verkaik is geweldig, vooral in haar enige echte solonummer, waarin ze vocaal imponeert. Ook Rosalie de Jong zingt en acteert prachtig als Britse weduwe. De muzikanten onder leiding van Rosite van der Woude zitten halverwege het decor (een halfronde, houten blokhut) met zichtbaar plezier te spelen. De score, geworteld in Ierse folk, bestaat uit talloze variaties op één thema.

Come from Away vertelt een liefdevol verhaal, met opbloeiende amourettes en voorspelbaar relatiegekibbel. Dat is allemaal echt gebeurd, maar verder weinig opzienbarend.