Club Catharsis: aardig idee, belabberde uitvoering ★★☆☆☆

Het codewoord is kanarie. Als Claire dat uitspreekt, zullen de medewerkers van Club Catharsis de sessie stilleggen. Als Claire dan ook nog even de verklaring van aansprakelijkheid ondertekent, die stelt dat de club nooit verantwoordelijk is voor psychisch of lichamelijk leed, dan kunnen ze beginnen.

Club Catharsis van TG Echo en De Veenfabriek begint goed onheilspellend. Nog voor Claire haar intake doet, klinkt van achter een gordijn een bizarre compositie van keelklanken. We volgen de op het oog doodnormale vrouw Claire (Lotte Dunselman) die zegt zeer ongelukkig te zijn en daarom een sessie heeft geboekt bij een mysterieuze club. Alleen door haar pijn en leed te omarmen, stelt ene dokter Tearjearker (Michaël Bloos), zal ze weer gelukkig kunnen worden. Zijn medewerkers staan er schaapachtig bij te glimlachen.

Het was een aardig idee van schrijver en regisseur Roeland Hofman, waarmee hij wellicht iets wilde beweren over de hedendaags geluksindustrie. Maar de eigenlijke voorstelling is belabberd. Wie na die inleiding heerlijke horror en smerigheid verwacht, wordt onaangenaam verrast met suffe toneelstukjes, slechte dialogen en een overdaad aan vervreemdend acteren. Wat behelst de sessie? Medewerkers van de club spelen (opzettelijk slecht, maar dus nog altijd slecht) pijnlijke scènes uit Claires leven na. Haat, nijd, moord, het komt allemaal keihard uit de lucht vallen.

Dunselman en ook Anna Schoen zijn soms leuk met hun kenmerkende, onbeschaamde spel. Maar alle vervreemding hier kan de holle kern van Club Catharsis niet maskeren. Hetzelfde geldt voor de bijdrage van De Veenfabriek, in de vorm van muzikant van John van Oostrum. Met bas en elektronica maakt hij krakende, vervormde muziek die je naar een mes doet grijpen. Het maakt het treinongeluk alleen maar groter.