Char Li Chung heeft een vette, aanstekelijke komedie gemaakt van Edward II ★★★☆☆

De voorstelling begint met prachtige muziek: Song for Athene van de Engelse componist John Taverner. Koorzang die ook te horen was bij de begrafenis van prinses Diana, in 1997. Ook Edward II, de nieuwe voorstelling van Char Li Chung bij Toneelgroep Oostpool, is een koningsdrama met noodlottige afloop. Alleen heeft Chung er een vette komedie van gemaakt. Te vet, uiteindelijk.

Edward II – the Gay King, zo luidt de titel intussen, en daarvoor is het oorspronkelijke stuk van Christopher Marlowe uit 1592 door Jibbe Willems grondig bewerkt. Edward is nu behoorlijk meer ‘gay’ dan ‘king’. Dat wordt meteen duidelijk als Fjodor Jozefzoon zich als Edward vrolijk en hups verkneukelt over het bestijgen van de troon, vlak nadat zijn vader hem op zijn doodsbed nog allerlei verwensingen naar zijn hoofd heeft geslingerd. De nieuwe koning wil vrede, geen oorlog, de nieuwe koning wil zijn vriend, en niet een koningin naast zich. Edward II is gay en zijn minnaar Gaveston wordt meteen prominent in het paleis gehaald.

Vanuit dat vertrekpunt wordt de voorstelling aanvankelijk een aanstekelijke komedie waarin de oorspronkelijke, sombere inhoud volkomen op de achtergrond raakt. Dat is een dappere keuze van regisseur Chung, die laatst in een interview zei dat hij het als zijn taak ziet ‘het theater minder heteronormatief te maken’. Dus als Edward een feest geeft, horen we hem uitzinnig meezingen met Lady Gaga’s Born This Way, inclusief een fijne choreografie van de raadslieden om hem heen. De koning en zijn vriend frunniken voortdurend aan elkaar en geven zedige kusjes.

Totdat de repressie toeslaat, het hof zich onder leiding van de sluwe Mortimer tegen hem keert en Gaveston wordt verbannen. Vervolgens ontspint zich het ware koningsdrama en daarmee weet Chung zich minder raad – het lukt maar niet mee te gaan in de ernst van het verhaal.

Het toneelbeeld is gla­mou­reus, op een bewust shabby manier. Versleten kostuums, vaalwitte revuegordijnen, tule die zijn beste tijd heeft gehad. Het acteren is van wisselend niveau: Sigrid ten Napel weet als de getergde koningin prima raad met haar sterk aangezette speelstijl, Tobias Kersloot is als minnaar Gaveston te veel bezig met of zijn haar wel goed zit en te weinig met gepassioneerd acteren, en Fjodor Jozefzoon is als Edward in het eerste deel van de voorstelling mooi frivool, maar kan zijn deconfiture daarna niet omzetten in geloofwaardig toneelspel. Zijn lange monologen vanuit de kerkers van zijn paleis zijn te vlak om echt te boeien. Eigenlijk zijn Abe Dijkman en Matthijs IJgosse als de twee raadsheren het leukst. Vooral IJgosse als de sluwe, brute Mortimer steelt de show: de manier waarop hij wel twintig scheldwoorden voor homo verbeten de zaal in slingert (‘strontlikker, pikzuiger, aarsmade, rimridder, aambeienschoffelaar’) is een hoogtepunt.

In de slotscène ontmoeten Edward en Gaveston elkaar in de dood, met, jawel, een kus. Een heel stevige dit keer, met alles erop en eraan. Eindelijk vrij.