Calexico zet Tivoli op z'n kop

Onlangs kon de Giant Sand-frontman Howe Gelb het wéér niet laten om in een interview neerbuigend te doen over Calexico, de band uit Tucson, Arizona waarmee 'zijn' bandleden Joey Burns en John Convertino het succes behaalden dat Giant Sand nimmer had. Tien jaar na de oprichting liep het Utrechtse Tivoli donderdag moeiteloos vol voor de groep uit Arizona. In mei volgen nog twee optredens in Nederland.

Giant Sand zou meer waardering verdienen dan de groep nu krijgt, maar dat laat onverlet dat het succes Calexico volledig toekomt. De cocktail van rootsy indiepop en mariachi waarmee de band op de doorbraakalbums The Black Light (1998) en Hot Rail (2000) zo opviel, ademde de sfeer van de filmmuziek bij spaghettiwesterns en was even feestelijk als authentiek.

Op Garden Ruin, het onlangs verschenen vijfde officiële studioalbum, staan verrassend genoeg tamelijk conventionele popliedjes. Maar alleen de eerste helft van het optreden in Tivoli werd erdoor gedomineerd. Daarna werkte het tot zestal uitgebreide Calexico als vanouds toe naar een uitgelaten finale met veel schetterend trompetwerk. Mede dankzij de gastrol van de Mexicaanse zanger Salvador Duran klonk de groep uiteindelijk méér als Calexico dan op het eigen laatste album, in zekere zin.

De songs die je zou kunnen betitelen als 'Calexico oude stijl', zoals het afsluitende Crystal Frontier, maar ook het melancholieke Sunken Waltz en het nieuwe Roka, gingen er het best in bij het publiek, maar het was ook mooi om te horen hoe makkelijk Burns zich een weg baande door eenvoudige popliedjes als Cruel en Yours And Mine. Wat is hij eigenlijk een goede zanger, die sympathieke frontman.

Bovendien ben je bij Calexico altijd aan het goede adres voor een stel leuke covers: All Tomorrow's Parties van The Velvet Underground (waarvoor het bevriende voorprogramma Iron & Wine nog eens uit de kleedkamer werd geroepen) en het Calexico op het lijf geschreven Alone Again Or van de sixtiesband Love, nadat eerder al flarden van Johnny Cash' Walk The Line door een nummer waren gevlochten.

Zo stond de tent tegen het einde als vanouds op zijn kop. Het geheim? Heel simpel eigenlijk: overgave en speelplezier. Wie eind 2005 die oude chagrijn Howe Gelb met zijn nieuwe Giant Sand-bezetting aan het werk zag, begrijpt meteen waarom Burns en Convertino gaandeweg een groter deel van hun energie in Calexico zijn gaan steken.

Menno Pot