BUREAU AMSTERDAM Nachtmerrie in garen en verf

In Bureau Amsterdam toont Raedecker wat hij heeft opgestoken op Goldsmith's, en dat is veel. In Nederland was Raedecker altijd al een redelijk succesvolle schilder. Hij won een keer de Koninklijke Subsidie, en zijn vaste galerie Nouvelles Images exposeerde regelmatig werk van hem.

Toch had ik bij Raedecker altijd het idee dat hij een beetje op de succesgolf van 'borduurkunstenaar' Berend Strik meedeinde sinds deze een solo-tentoonstelling in het Stedelijk Museum had gehad. Ook Raedecker gebruikte immers in zijn werk behalve verf, wol en borduurgaren. Maar anders dan Strik, die complete composities op doek naaide, koos Raedecker voor hier en daar een toefje wol. Een contour werd wat aangedikt met draad, een propje opgevuld met garen. De kleuren waren subtiel, op het fletse af. Het was allemaal erg voorzichtig, zó voorzichtig dat composities wankel werden en uit elkaar vielen.

Nu in Londen, vlak bij voorbeelden als Gary Hume, Chris Ofili en Ian Davenport, lijkt Raedecker zijn durf bij elkaar te hebben geveegd. Dertien, over het algemeen grote schilderijen zijn in Bureau Amsterdam te zien, waarvan er vier inmiddels zijn aangekocht door de Britse reclamemagnaat en kunstverzamelaar Charles Saatchi. Het meest in het oog springende verschil met vroeger is dat Raedecker zich in zijn recente werk vrijelijk overgeeft aan de figuratie, en dat hij veel krachtiger durft te experimenteren met draad en verf. Hij boetseert verf, maar strijkt het ook weer spiegelglad. Hij naait en schildert draad vast op het doek, en trekt het er half-nat ook weer af, waardoor prachtige spinachtige sporen ontstaan.

Readecker toont een aantal 'covers', onidentificeerbare gezichten bij wie alleen de ogen zichtbaar zijn. De voorstellingen zijn rigoureus verdeeld in vlakken - de contouren zijn kunstig opgehoogd met wol of garen - en binnen die vlakken kan het krioelen, van verf en van draad, maar er kan ook een serene rust heersen, van verf die 'solo', als kneedgum op het doek is aangebacht.

Rust heerst er ook in landschappen als The Getaway en Occluded - beide jammer genoeg al verworven door Saatchi. Maar die rust heeft het aanzien van een nachtmerrie. Bergen zie je, zover het oog reikt, bomen, water, lucht en rotsen. Het enige teken van leven is een bungalow die opgeslokt lijkt te worden door een huiveringwekkende witte wolkenlucht. Wit hult zich bij Raedecker in de gedaante van de duivel.

Lucette ter Borg

Nieuw werk van Michael Raedecker en Guy Bar-Amotz. T/m 7 dec. Stedelijk Museum Bureau Amsterdam, Rozenstraat 59, Amsterdam. Di t/m zo 11-17u. Vouwblad ¿1,-