Boy7: Spannend, hip niet eens zo hypothetisch

Vijftig jaar geleden implanteerde een Spaanse fysioloog, José Delgado, een hersenchip in een levende stier om hem op afstand te besturen. De beelden van het 'gehoorzame' beest gingen de wereld over en veroorzaakten grote ophef.

Nu, een halve eeuw verder, raken we voorzichtig gewend aan het idee van onderhuids verstopte elektroden. Zeker waar het medische oplossingen betreft zoals het tegengaan van verlamming, depressie of dwanggedachten, of onschuldig ogende varianten als een microchip in een duim om voordeur en auto te openen.

Maar deze ontwikkelingen moeten altijd gepaard gaan met gewetensvragen: wat als de technologie in verkeerde handen valt? Denk aan gechipte mensen die worden ingezet voor criminele activiteiten en wier geheugen wordt gewist.

Geheugen en identiteit

Het populaire tienerboek BOY7 (2009) van Mirjam Mous zet jongeren hierover aan het denken. Een 'geresette' puber herinnert zich niets van zijn vlucht uit een dubieuze opvoedinstelling en puzzelt zich een weg terug naar zijn geheugen en identiteit, met hulp van geheime boodschappen op laptop en telefoon.

Hij krijgt hulp, maar is deze Lara wie zij zegt te zijn? Een spannend, hip relaas en niet eens zo hypothetisch. Een filmbewerking kan niet uitblijven (release 19 februari).

Maar eerst brengt DommelGraaf Theaterproducties het boek op de planken, voor publiek vanaf 12 jaar, in een grote-zaal-bewerking door Marc Veerkamp en Fons Merkies. Daarop valt van alles aan te merken. De flexibele enscenering oogt goedkoop. Een berg zand, een paar stalen hekken, wat mobiel meubilair en een dominant videoscherm suggereren een wisselende omgeving (pizzahut, slaapkamer, inrichting, bowlingcentrum, vluchtroute).

Spanning en suspense

Op het scherm speelt zich te veel af, van historische beelden, tot journaalberichten en tabletfilmpjes. Zowel de ingeblikte muziek van Merkies als de stroboscopische choreografie lijdt aan robotificering door erg strakke synthesizers en anonieme witpakken. En de acteurs krijgen vrij spel. Mike Reus wil bijvoorbeeld te grappig doen met extreem groteske trekjes aan zijn kwalijke politieman.

Met SpangaS-acteur Guillermo Hilversum en musicalactrice Sanne Franssen weet hij bewustwording over de wedloop tussen onze en artificiële intelligentie zinvol en aantrekkelijk te verpakken. Het happy end is, anders dan in het boek, wel overbodig. Laat jongeren maar fantaseren over een (romantische?) afloop.

De zaal was toch al om, onze dochter ook. Zij zei: 'Je moet vier sterren geven!' En als we waren gechipt, hadden er vijf sterren boven deze recensie gestaan.

undefined