Boto

Het komt in jeugdboeken niet vaak voor dat er over seks wordt geschreven als iets geweldigs. Boto, een liefdesverhaal uit het Amazonewoud van de Vlaamse jeugdauteur Marita De Sterck en striptekenaar Jan Bosschaert maakt dat gemis goed.

Met warmzacht getekende rondingen en prikkelende metaforen vertellen zij het verhaal van een indianenmeisje dat verliefd raakt op een zeer gespierde indringer.

En dat mag wel eens een keer. Want in de jeugdliteratuur gaat men eigenlijk alleen maar van bil om voor te lichten. Met van die opvoedkundige schijnwerpers gericht op de geslachtsdelen is het bij voorbaat gedaan met de pret. 'Het' schijnt niet te mogen zonder waarschuwing voor zwangerschap, ziekte en misbruik. Er moet wel een steekje bij je loszitten, wil je daar als jongere opgewonden van raken.

Hier ligt een schone taak voor schrijvers, maar ondanks dertig jaar emancipatie voelen velen van hen zich nog altijd niet vrij, en durven zij seks niet van de spannende kant te laten zien. Voor dat soort informatie kunnen jongeren alleen terecht in de volwassenenkast en daarmee maakt de jeugdliteratuur zichzelf irrelevant voor haar eigen doelgroep.

Zonde is dat.

De Sterck, opgeleid als antropoloog en gespecialiseerd in de mythologie van het opgroeiende meisje, heeft gelukkig al jarenlang wél de durf om dit onderwerp op een niet altijd maar problematiserende manier te benaderen. Overigens niet altijd met succes. Een van de vorige keren, in Kwaad bloed (2006), bleef ze steken in oubollige beeldspraak. Zoals mieren die naar de schaamstreek van de hoofdpersoon kropen.

Maar juist op dat punt heeft deze auteur vooruitgang geboekt, wellicht dankzij de illustraties van de (eveneens Vlaamse) striptekenaar Jan Bosschaert, die misschien niet vreselijk spannend maar ook niet nodeloos omfloerst zijn. De taal van De Sterck is kort, dromerig en sprankelend en past uitstekend bij het mythische karakter van het indianenverhaal.

Boto, de lokale naam van een Zuid-Amerikaanse zoetwaterdolfijnensoort, is volgens de meisjes 'gemaakt voor de liefde'. Ook Boto zelf kijkt maar al te graag naar de meisjes die zich in het Amazonewater wassen. Als Riawa verliefd op hem wordt, verandert hij zich op een nacht in een onweerstaanbaar mooie man met dolfijnenlenigheid.

Een beetje vreemde manier om het Zuid-Amerikaanse regenwoud te beschermen is deze aandoenlijke antropologische erotiek wel. De illustrator kan het niet laten om aan het einde met een gekapt stuk regenwoud te laten zien dat het leven van de indianen en de dieren daar niet zo romantisch is als in dit boekje voorgesteld.

Waarom toch?

Misschien dan toch weer die reflex om tenminste íets verantwoords aan dit anders als scabreus afgekeurde boek mee te geven? Wat een onzin!

Maar ach, het is misschien ook wel een goede smoes. 'Schat, wat lees je daar?'

'O, niets mama, een boekje over de ondergang van het tropische regenwoud.'

Eigenlijk wel slim van ze.