Borgen 4 stelt de vraag: hoeveel pacten met de duivel kan een mens sluiten? ★★★★☆

Toen de eerste aflevering van de Deense politieke dramaserie Borgen op 26 september 2010 werd uitgezonden had Denemarken, met een parlementair systeem dat sterk op het Nederlandse lijkt, een mannelijke premier. Nu is er de Netflixpremière van Borgen - Power & Glory (maar we mogen ook Borgen 4 zeggen), bijna tien jaar nadat we afscheid hebben genomen van de fictieve premier Birgitte Nyborg (de geweldige Sidse Babett Knudsen). En intussen zijn de Denen alweer toe aan hun tweede vrouwelijke premier. Ter herinnering, op twee weken na had Nederland al die tijd Mark Rutte als minister-president.

Heeft het een iets met het ander te maken? In ieder geval was de fictieve eerste vrouwelijke premier, zo onvergetelijk in al haar vastberadenheid en onzekerheid, geen slecht rolmodel voor welke politicus dan ook. Vooral de eerste twee seizoenen betekenden een internationale doorbraak voor het Deense drama, met een aantal acteurs die we ook ver buiten de landsgrenzen zouden terugzien.

Borgen was altijd op zijn best in de vermenging van het persoonlijke en het politieke leven van de mensen op Christiansborg (zeg maar het Deense Binnenhof). Scenarioschrijver Adam Price zorgde ervoor dat het nooit een soap werd, maar dat er een stevige doorgaande lijn was over de manier waarop politici in een parlementaire democratie compromissen moeten sluiten, en wellicht hun persoonlijke opvattingen aan de kant moeten zetten.

Het uitstekende Borgen - Power & Glory is een samenwerking van de Deense televisie met Netflix, en hoewel het helpt om de voorgeschiedenis van een aantal personages te kennen, kan dit seizoen van acht afleveringen ook los worden gekeken. Speelden de eerste seizoenen van Borgen zich toch vooral af in de wandelgangen van de Deense politiek, in dit nieuwe seizoen, nog altijd van de zeer vaardige hand van Price, wordt het drama op een internationaal podium getild. Terwijl er daarnaast een aantal boeiende nieuwe personages worden geïntroduceerd, met Mikkel Boe Følsgaard als hoogtepunt, als de Deense ambassadeur van Groenland. De manier waarop hij zijn hart op het verkeerde moment aan de verkeerde persoon verliest is een serie op zich waard.

Birgitte Nyborg is inmiddels minister van Buitenlandse Zaken (in een kabinet van een nieuwe vrouwelijke premier), gescheiden, moeder van twee volwassen kinderen en in een voortdurende worsteling met de overgang, die wat ondiplomatieke temperamentwisselingen voor haar in petto heeft. Een andere bekende uit de eerdere serie, oud-voorlichter en journalist Katrine Fønsmark (Birgitte Hjort Sørensen) wordt in de eerste aflevering benoemd tot chef nieuws van het Deense televisiejournaal. Beide verhalen vormen een soort parallel-vertelling over leidinggeven in media en politiek in tijden van sociale media. De politicus bekeert zich schoorvoetend tot Instagram en de journalist wordt op Twitter en Facebook aan de schandpaal genageld.

In de eerste aflevering dient zich een internationale kwestie van formaat aan als er onder Groenland (voorheen een Deense kolonie, maar nog altijd met een navelstreng verbonden) een enorm olieveld wordt gevonden, te vergelijken met de vondst die van buurland Noorwegen een van de rijkste landen ter wereld heeft gemaakt. Price serveert alle gevoeligheden rond deze kwestie met meesterhand uit, van de relatie met de vijftigduizend oorspronkelijke bewoners van dat enorme lege land, tot en met de grootmachten die in hun jacht op grondstoffen overal een vinger in de pap willen hebben.

Groter budget en groter palet, maar ook wordt hier elk dilemma teruggevoerd naar de worsteling die Birgitte Nyborg heeft met zichzelf; hoeveel pacten met de duivel kan een mens eigenlijk sluiten? Niemand beter dan Sidse Babett Knudsen om de politicus en moeder te belichamen die balanceert tussen idealen en brute werkelijkheid.