Bill Callahans bundel korte, vaak droog-geestige liedjes behoort tot zijn mooiste platen ★★★★☆

Toen Bill Callahan rond 2006 afstand deed van zijn schuilnaam Smog, leek er aanvankelijk weinig te veranderen; ook onder zijn eigen naam bleef hij vertraagde, desolate indierock maken, gedragen door zijn sonore kluizenaarsbariton. Toch was er een verandering, die onnadrukkelijk spectaculaire vormen is gaan aannemen: zijn liedjes werden warmer, persoonlijker, minder wrang. Callahan is nu 54, getrouwd en vader van een zoon, en maakt betere platen dan ooit; na het lange, persoonlijke Shepherd in a Sheepskin Vest (2019) hoort ook Gold Record tot zijn mooiste. Hij onthulde het album liedje voor liedje; vandaag is het compleet.

Het geestige openingslied Pigeons maakt meteen duidelijk waar het verschil zit: Callahan haat de mensen niet langer, maar portretteert ze in vrolijke, empathische verwondering – en verzint er nog wat fictieve exemplaren bij. Gold Record is een album als een bundel korte, vaak droog-geestige verhalen.

Opvallend is de aanwezigheid van Let’s Move to the Country, een voorstel dat je op het Smog-album Knock Knock (1999) nog geneigd was huiverend af te slaan (‘nee Bill, ik blijf liever hier’), maar dat nu heel wat vriendelijker en aanlokkelijker klinkt.