Bij elke stap een ander perspectief: wie zanger is of tot het publiek behoort, is al lang niet duidelijk meer bij the public domain ★★★☆☆

250 zangers – professionals van het Nederlands Kamerkoor, goede amateurs en douchesolisten – verzamelen zich vrijdag even voor vijven op een plein aan de Zuidas in Amsterdam. Ze zijn hier voor de Koorbiënnale-productie the public domain van David Lang, een Amerikaanse componist die zijn titels zonder kapitalen schrijft. Lang mist in de concertpraktijk weleens de lol in het zingen. ‘the public domain is een bouwwerk waarvoor mensen elkaar nodig hebben’, zei hij in NRC.

De zangers groeten elkaar, vormen kringetjes en lopen hand in hand tussen de torens met prefab-baksteenplaten. Er ontstaan kernen met verschillende dirigenten. Sta je aan de rand van het plein, dan hoor je geroezemoes, flarden over de vrije wil. Maar loop je heen en weer, dan hoor je muziek. Je perspectief op het contrapunt verandert bij elke stap.

Als er van die vrijeschoolchoreografie bijkomt, vraag je je af of je bij een seculiere openluchtdienst bent aanbeland. En dat geschreeuw, hoort dat erbij, of is het zakendistrict aan de vrijmibo begonnen? Hoofddirigent Peter Dijkstra – grijs T-shirt, korte broek en een bord (de partituur) aan een koord bungelend om zijn hals – steekt zijn vingers in de lucht om aan te geven bij welke sectie we zijn. Our… Passion… Our… Perfect imperfections…

Wie zanger is en wie tot het publiek behoort, is al lang niet duidelijk meer. Iedereen lacht. Maar één man – klein en met een dik, zwart brilmontuur, schedel met zilverachtige gloed – kijkt ernstig. Hij houdt zijn handen achter zijn rug en klemt de vingers van zijn ene hand in de andere. Tot Dijkstra aangeeft dat het echt klaar is. Dan lijkt David Lang de gelukkigste man van Amsterdam.