Bemoedigende bespiegelingen over leven en dood

Toen bij de Australische scenarioschrijfster Cory Taylor op haar 50ste een melanoom werd geconstateerd, besloot ze werk te maken van een lang uitgestelde ambitie. Ze ging romans schrijven en publiceerde er twee, die lovend werden ontvangen: Me and Mr Booker (2011) en My Beautiful Enemy (2013).

Tegen de tijd dat ze aan haar derde roman wilde beginnen, was de melanoom naar diverse andere organen uitgezaaid. Voor een roman had ze de tijd en energie niet meer. Dus schreef Taylor, inmiddels 61, in de laatste weken voor haar dood het indringende Sterven, een levensverhaal (Dying, A Memoir).

Ze begint haar boek met de mededeling dat ze via internet een Chinees euthanasiemiddel heeft gekocht, dat dan al twee jaar op een geheime plek ligt te wachten tot ze het nodig heeft. Het stervensproces van haar ouders, die beiden wegzakten in ontluisterende dementie, had haar bijna dankbaar voor haar kanker gemaakt: deze onwaardige dood zou haar bespaard blijven. Ze zal het nooit gebruiken, maar de beschikbaarheid van het middel zal haar helpen het gevoel van totale machteloosheid uit te bannen.

Sterven, een levensverhaal bevat bemoedigende bespiegelingen over leven en dood, en stelt vast dat we onze traditionele rituelen rond het stervensproces zijn kwijtgeraakt, waardoor stervenden misschien wel eenzamer zijn dan ooit. Taylor werpt de vraag op waarom het zo gemakkelijk is fondsen bijeen te brengen voor kostbare maar vaak zinloze kankerbehandelingen, en zo weinig voor goede palliatieve zorg.

Mooi en schrijnend zijn haar jeugdherinneringen. Taylor groeide op onder de stralende zon van Australië en Fiji; bron van leven, maar dat niet alleen. Berustend citeert ze de befaamde zin van T.S. Eliot: 'In mijn begin ligt mijn einde'.