Basketbal is showbusiness, in het wervelende Winning Time ★★★★☆

Je hoeft niet echt een liefhebber van Amerikaanse sporten te zijn om meegesleept te worden door de dramaserie Winning Time: The Rise of the Lakers Dynasty van HBO, sinds dinsdag 8 maart op de Nederlandse markt te zien via hun eigen streamingdienst HBO Max. Die lanceerdatum was net op tijd om de eerste aflevering van de tiendelige serie mee te pikken. Elke maandag volgt er een nieuwe aflevering, maar de pers kreeg op voorhand al acht afleveringen te zien van het (eerste) seizoen dat het speelseizoen 1979-1980 beslaat, een doorslaggevende periode voor de LA Lakers en voor de overkoepelende NBA (National Basketball Association). De NBA, tegenwoordig een van de succesvolste sportorganisaties op de planeet, was op sterven na dood. Clubs speelden in uitgewoonde sporthallen en de competitie werd gedomineerd door de clubs uit het oosten, de Boston Celtics voorop, die aan het begin van dat jaar al dertien landstitels had binnengesleept.

Jerry Buss was een flamboyante zakenman die in 1979 met een enorme hoeveelheid bluf de verliesgevende Lakers kocht en het idee had dat de prestaties op de vloer gecombineerd moesten worden met de knowhow van Hollywood. Hij zag de kern van zijn sportbeleid als showbusiness, vloeken in de basketbalkerk, zacht gezegd. Zijn eerste aankoop was het jonge talent Earvin ‘Magic’ Johnson (Quincy Isaiah), niet alleen een briljante speler, maar ook een geboren showman.

Reuzen

De verhouding tussen de opgewonden rookie en de veteraanspeler, activist en boeddhist Kareem Abdul-Jabbar (Solomon Hughes) vormt de rode draad in dit eerste seizoen. Geen spoiler (de feiten zijn op Wikipedia te vinden): hun aanvankelijk wat gespannen verhouding levert een van de productiefste duo's in het moderne basketbal op. En dan heb je bij dergelijke dragende rollen niet alleen sterke acteurs nodig, maar ook mannen die atletische reuzen van ruim 2 meter kunnen spelen en geen modderfiguur slaan onder de ring.

Buss (overtuigende rol van John C. Reilly) stond ook aan de wieg van de Laker Girls, in het eerste seizoen aangevoerd door choreograaf en later zangeres Paula Abdul. De hal waarin de Lakers speelden kreeg zijn eigen nachtclub (de Forum Club) en Buss zorgde er voor dat de plekken pal aan het veld werden bezet door Hollywoodsterren, Jack Nicholson voorop. Overigens was Buss een volslagen seksistische schuinsmarcheerder die alle kinderen die hij bij verschillende vrouwen had in zijn organisatie liet werken.

De eerste aflevering van Winning Time is geregisseerd door Adam McKay, die daarmee de stijl en de toon van de serie vastlegde. McKay, ook de man achter de bonte Netflix-satire Don't Look Up, haalde voor Winning Time vooral het stijlboek van The Big Short (2015) tevoorschijn, zijn film over de financiële crisis van 2008, inclusief archiefbeelden en het veelvuldig doorbreken van de vierde wand. De eerste aflevering heeft ook wel wat van Boogie Nights (1997) van Paul Thomas Anderson, ook een film over een LA-subcultuur in de jaren zeventig, en ook met John C.Reilly trouwens.

Na die eerste wervelende, overdadige aflevering krijgen een aantal verhaaldraden wat meer focus en gaat de volumeknop enigszins omlaag (van standje elf naar tien). Er valt niet heel veel te spoilen, want het is duidelijk (door de titel alleen al) dat met de komst van Buss en Magic Johnson het tij in Los Angeles en in het professionele basketbal keerde. Magic Johnson en Kareem Abdul-Jabbar werden de wegbereiders voor de generatie van Michael Jordan en het Dream Team, eerder onvergetelijk vastgelegd in de documentaire serie The Last Dance.