Bambie is Back! is theater waarbij je een volkomen buitenstaander kan voelen

Verlaten gasten in een verlopen pension. Zo is de eerste aanblik van de voorstelling Bambie is Back!. Alles is troosteloos in de gemeenschapsruimte van dit huis met zes gasten. Mimegroep Bambie is na vier jaar stilte terug met een nieuwe voorstelling, gemaakt samen met de muzikanten van de Eef van Breen Group.

Is dit opvanghuis voor mensen met een dwangneurose? Dat vroeg ik me als toeschouwer meteen af. Want alle spelers lopen eerst een kwartier zwijgend rondjes om het decor heen, deur in, deur uit. Vervolgens vallen ze om, maken muziek, spelen met een tol, gaan in een bed liggen (onder een smoezelige AaBe-deken), rollen daar weer uit, kruipen eronder door, slaan keihard op bekkens, ontwijken elkaar en zoeken elkaar weer op, in vreemde poses. Dat alles soms in tergend traag uitgesponnen, telkens herhaalde scènes, met af een toe een variatie op het thema, dat dramaturgisch gezien ongetwijfeld iets zal zijn als 'het opvullen van de lege tijd'.

De Bambie-spelers zijn voortreffelijke performers en muzikanten; timing, mimiek, lichaamsbeheersing, het gebruik van de ruimte, het is allemaal uitstekend doordacht. Maar dit is theater waar je of in meegaat (er werd veel gelachen en gegniffeld) of waarbij je een volkomen buitenstaander voelt. Voor mij gold helaas dat laatste. Een enkel moment lijkt betekenisvol, zoals wanneer iemand een geliefde een roos geeft die kalmpjes wordt doorgeknipt.

Er is een ellenlang zing-zegnummer waarin woorden als crying, dying, breathing, sleeping, eating, walking, kissing, dining, loving worden herhaald. Graag had ik daar na ruim anderhalf uur het woord boring aan toegevoegd.