Armchair Apocrypha
Terecht op weg naar cultstatus
De Amerikaanse Andrew Bird kreeg na diverse platen twee jaar geleden met het album The Mysterious Production Of Eggs voor het eerst iets dat op erkenning leek. Los van een prettige stem, die op de beste momenten aan Jeff Buckley doet denken, valt Bird vooral op doordat hij in veel van zijn liedjes maar liefst drie kunstjes tegelijk laat horen: hij speelt gitaar en viool en is daarnaast een knap kunstfluiter.
Zijn nieuwe plaat verscheen in de VS op Fat Possum, en hij lijkt in eigen land op weg naar een aanzienlijke cultstatus. Terecht, want hoewel iets minder verrassend dan zijn vorige album, is Armchair Apocrypha opnieuw een even intrigerende als meeslepende verzameling liedjes geworden.
Het is een volkomen authentiek muzikaal universum dat Bird weet te scheppen, vogels bouwen er nestjes in zijn schoorsteen en Bird fantaseert over CNN en kosmonauten. En dat allemaal in wonderlijke taalconstructies en zinnenprikkelende arrangementen. Wat je fluitend met gitaar en viool allemaal voor elkaar kunt krijgen. Heel fraai.
