Apocalyps is een duistere vertelling, maar een poëtisch-duistere vertelling ★★★★☆

Het angstaanjagende aan Apocalyps, een voorstelling over het einde der tijden van Nita Kersten bij Toneelschuur Producties, is dat het hele verhaal niet eens meer zo onwaarschijnlijk lijkt als pak hem beet drie jaar geleden het geval zou zijn. Dat is heftig en spannend, maar ook intens deprimerend.

Na corona spreekt een apocalyptisch verhaal stukken beter tot de verbeelding. We zien twee volwassen zussen die van een lockdown binnen het beste proberen te maken, terwijl het buiten van kwaad tot erger gaat. De oudste (Diewertje Dir) houdt angstvallig vast aan haar routines, om maar niet gek te worden van de onzekerheid. De jongste (‘Ntianu Stuger) is realistischer en laat uiteindelijk een hoopgevende hoeveelheid mentale veerkracht zien, die hen – mogelijk – zal redden.

Verder is Apocalyps een duistere vertelling, maar een poëtisch-duistere vertelling. Kersten schreef samen met Freek Vielen een tekst die vooral veel prijsgeeft van de binnenwereld van de twee zussen. De wanhoop, het verlies van hun dromen, de familiebanden die soms knellen en dan weer de zaak bij elkaar houden. Slechts heel summier worden concrete zaken aangestipt, zoals een klimaatcrisis, plunderingen en de gevaren die op de loer liggen. Een thriller is dit niet.

Ook het decor (Ruben Wijnstok) is passend abstract: een lege, donkere ruimte met daarin enkele losse items, zoals een stepper, conservenblikken en instrumenten. Het fijne samenspel tussen twee actrices zorgt voor de nodige warmte en lichtheid, de zusterlijke band blijkt onverwoestbaar. Hoe uitzichtloos de situatie ook is, zolang er menselijk contact is, is er leven.