Anna Gimbrère: ‘Ik hou van hoogte en van overzicht. Als ik uitga, ga ik ook weleens op bars en tafels staan’

Wat zijn dit voor vragen? 7 dilemma’s voor wetenschapsjournalist Anna Gimbrère, presentator van Pointer.

Doutzen Kroes of André Kuipers?

‘Absoluut André Kuipers. De ruimte ingaan is nog steeds mijn droom. Ik ga me hoe dan ook aanmelden voor de eerstvolgende selectieronde voor astronauten van de ESA (de Europese Ruimtevaartorganisatie, red.). De kans dat ik het word, is bijna nul: toen André Kuipers solliciteerde, zijn uit tienduizend aanmeldingen zeven mensen geselecteerd.

‘Er is geen opleiding tot astronaut. Ik heb wel een goed profiel, denk ik, vanwege mijn bèta-achtergrond − ik heb natuur- en sterrenkunde gestudeerd − en mijn vliegbrevet. En ik verwacht dat ze dit keer relatief veel vrouwen zullen selecteren. Ik heb een heel zwakke maag, dus ik maak me geen illusies. Maar als ik ook maar in de buurt kom, laat ik mijn tv-werk meteen vallen.

‘Ik ben nooit echt model geweest, in mijn studententijd was ik haar- en handmodel. Om handmodel te zijn moet je mooie handen hebben, niet trillen en weten hoe het in beeld moet komen. Het was een droombaan, ik kreeg er soms 400 euro per dag voor. Bij een reclame van Karvan Cévitam Go zie je bij het laatste shot mijn hand het flesje neerzetten.

(Zus Minou komt de keuken binnen en zegt dat ze wel degelijk normaal modellenwerk heeft gedaan.) ‘Haha oké, ik heb ook weleens op de catwalk gestaan. Maar dat stelde weinig voor en als ik zeg dat ik model ben geweest, zeggen mensen: nou, zo mooi is ze nou ook weer niet. Maar als ik zeg dat ik handmodel ben geweest, zeggen mensen: wat een knap handmodel.’

De Monitor of Pointer?

‘Pointer, omdat we daarmee meer slagkracht hebben. Drie journalistieke programma’s van KRONCRV − De Monitor, Reporter Radio en het al bestaande Pointer − zijn dit jaar samengegaan als Pointer. Naar aanleiding van kijkersvragen behandelen we journalistieke thema’s: van persoonlijke problemen zoals schulden tot maatschappelijke misstanden rondom bodemvervuiling. We hebben nu data- en onderzoeksjournalisten, die kunnen elkaar mooi aanvullen.

‘Teun van de Keuken en ik presenteren Pointer, net als vorig jaar De Monitor. Voordat ik bij De Monitor begon, gingen vragen vaak over duurzaamheid en technologie − onderwerpen die ik vreet. Het afgelopen seizoen behandelden we vooral persoonlijke en politieke kwesties, zoals gemeentelijk bestuur. Daar heb ik minder kaas van gegeten, maar ik leer veel!

‘Doordat we nu dus gaan werken met verschillende soorten journalisten, kunnen we dieper graven en denk ik dat het voor mij ook weer spannender kan worden. Ik hoop dat we met de datajournalisten Bellingcat-achtige onderzoeken kunnen doen, bijvoorbeeld naar internetoplichters.

‘Bij onderwerpen als schulden snap ik dat programma’s persoonlijke verhalen vertellen. Maar ik zou ook graag keiharde en abstracte wetenschappelijke televisie maken, over relativiteit en kwantumfysica. Ik loop er bij de tv vaak tegenaan dat regisseurs en programmamakers zeggen: ‘Ik mis het persoonlijke aspect en de anekdotes.’ Of nog erger: ‘De kijker vindt dit te ingewikkeld.’ Nou, die kijker ben ík in elk geval niet. Ik wil het grote verhaal. Van mij mag het theoretisch en abstract zijn. Ik hoef er dan niet bij te horen dat de wetenschapper ook een pijnlijke familiegeschiedenis heeft.’

Prinses van Groenland of salonvegetariër? (1)

‘Prinses van Groenland was een bijnaam die ik kreeg van een vriendinnetje uit mijn studententijd; hij stond voor mijn dromerige hoop op een betere, groenere wereld. Die bijnaam vind ik leuker, want salonvegetariër staat voor mijn gebrek aan discipline.

‘Toen ik vijftien jaar geleden ging studeren, waren er weinig vegetariërs. Als ik dan met een groep vriendinnen van mijn studentenvereniging ging eten, was ik de enige die geen vlees at. Dat was een probleem, want studenten kunnen vaak maar twee gerechten koken, en pasta bolognese is daar een van. Dus nam ik een courgette mee en een zakje Cup-a-Soup om zelf wat te maken. Daarom werd ik prinses van Groenland genoemd, waarbij Groenland stond voor het groene paradijs, waarin mens en dier vredig samenleven.

‘Het liefst zou ik veganist zijn, maar als iemand me vertelt dat een vis een mooi leven heeft gehad, zet ik mijn principes toch even opzij.’

Amsterdam of Zwolle?

‘Amsterdam. Ik voel me hier thuis en ik woon er inmiddels vijftien jaar, langer dan ik in Zwolle heb gedaan.

‘Maar Zwolle was fantastisch. Ik had de ruimte om op mijn 14de nog een Koekiemonster-trui te dragen en op mijn 15de nog niet over jongens na te denken. Ik vraag me af of dat ook mogelijk was geweest in ’t Gooi, waar een paar van mijn vriendinnen vandaan komen. Daar is de sociale druk volgens mij wat hoger.’

Prinses van Groenland of de salonvegetariër? (2)

‘Tijdens een fietstocht met mijn vriend (presentator Herman van der Zandt, red.) zag ik bij Bloemendaal een duif liggen, gewond. Hij fietste erlangs en dacht: shit, ze gaat stoppen, ze gaat stoppen. Ik zag toen dat het een postduif was, de contactgegevens van de eigenaar stonden op een ring. Terwijl mijn vriend − met frisse tegenzin − die duif water uit zijn bidon stond te geven, belde ik die man op, een nuchtere Fries. ‘O, als het dichterbij was geweest, had ik mijn vrouw gestuurd, maar laat nu maar liggen.’

‘Een aardige Duitser heeft de duif vervolgens met zijn auto naar de dierenambulance in Haarlem gereden. Ik vond het zo mooi dat dat kon, dat ik me daarna heb opgegeven om er vrijwilliger te worden. Binnenkort mag ik hopelijk een dieren-EHBO-cursus doen.’

NOS Verkiezingsavond, Tour de France of Met het mes op tafel?

‘Ik vind Herman het leukst als hij zakelijke dingen doet, omdat hij zelf juist niet zakelijk is. Hij presenteert dat soort dingen altijd met net wat meer humor en jeu dan de gemiddelde presentator.

‘Ik kies dus voor de Verkiezingsavond, ook al presenteert hij die niet meer. Als ik eerlijk ben, vind ik hem in zo’n pak ook gewoon heel sexy. Sport interesseert me totaal niet. Ik vind het leuk dat hij zo van de Tour houdt en die uitzendingen presenteert, maar ik weet net wie Tom Dumoulin is. Met het mes op tafel is heerlijke slow tv, daarbij voelt het toch alsof je een oud bruin café binnenstapt.

‘Ik heb Herman in 2017 leren kennen bij Oranje boven, Down Under, dat we samen presenteerden. Eerst zou het programma alleen voor de VPRO zijn, op NPO 3, maar later werd het ineens NPO 1, meteen na het Journaal, kwam de NOS erbij en die bracht Herman van der Zandt mee. Ik ging toen dood van de zenuwen, ik was toch een beetje onder de indruk van alle camera’s en de grote presentator. Ik had nog nooit een presentatietekst opgelezen.

‘Bij de opnamen stond alles bij hem er natuurlijk in één keer op. Bij mij was het ‘Sorry jongens, kunnen we dat nog één keertje doen?’ Ik dacht dat hij zou denken: wat moeten we met deze amateur? Inmiddels kijk ik niet meer tegen hem op, al zou hij dat volgens mij best lekker vinden.’

Sudoku of cryptogram?

‘Cryptogram, dat is de zaterdagmiddagbezigheid van Herman en mij. Toen we er in de trein vanuit Maastricht eens eentje hadden uitgespeeld, zijn we ze voor elkaar gaan maken. We zijn er een uurtje voor gaan zitten en hebben ze vervolgens uitgewisseld. Ze zijn natuurlijk altijd een beetje flauw. Wat het niveau is? Bazig gekleed (2+5+3+6). Of: hitsige viervoeter aan boord (9).’ [* voor de oplossingen, zie onderaan cv]

Hoogte- of dieptevrees?

‘Dieptevrees, heel erg. Ik denk dat het te maken heeft met een drang naar controle: als ik in een diep, donker meer zwem, weet ik niet wat er allemaal voor planten en vissen onder me zitten. Mijn vader vertelde me vroeger over een man die zwemmend verstrikt raakte in planten en dat niet overleefde.

‘Ik hou van hoogte en van overzicht. Als ik uitga, ga ik ook weleens op bars en tafels staan. Ik begrijp dat mensen denken dat dat vooral voor de aandacht is. Ik ga niet zeggen dat ik daar vies van ben, anders ga je niet voor de camera’s staan, maar dat is niet de reden dat ik op zo’n tafel ga staan, gek genoeg. Ik vind het prettig om in mijn eentje de ruimte te hebben en alles te kunnen overzien, te weten wie waar staat. En ik vind het leuk om een beetje te rellen.

‘Ik ben best wel druk en aanwezig, maar heb dat lange tijd niet doorgehad. Totdat ik over iemand zei: ‘Leuk meisje, maar wat is zij druk!’ ‘Serieus?!’, zeiden mijn vriendinnen. ‘Jij bent veel drukker!’

‘Als ergens een stilte valt, voel ik het als mijn verantwoordelijkheid om die op te vullen. Ook tijdens vergaderingen kan ik niet tegen stiltes. Als iemand iets vraagt en niemand reageert, vind ik dat zielig en steek ik mijn hand maar op. Zo heb ik na afloop altijd zes taken waar ik helemaal geen zin in heb.’