Andreas Hannes heeft de huppel tot hart- en hoofdzaak verheven★★★★☆

Zo ook weer in zijn voorstelling Tremble, dat een bedwelmende ervaring is. 

Wat maakt huppelen zo vrolijk en speels? Is het de trillende lucht? De dartele vitaliteit? De opwaartse energie, die eigenlijk wordt verspild wanneer je in termen van doel en vooruitgang denkt? Of is het omdat volwassenen het zijn verleerd en huppelen ons terugvoert naar onze kindertijd? In de dans kennen we gelukkig prachtige huppelaars, zoals choreograaf Anne Teresa de Keersmaeker, met haar opwaaiende jurkjes. En in de jongere generatie Jan Martens, die er een springveer van maakt, en Connor Schumacher, die het als work-out presenteert. Nu is daar Andreas Hannes, in 2018 afgestudeerd aan de School voor Nieuwe Dansontwikkeling en daarvoor in Griekenland opgeleid als klassiek percussionist en hier als filmmaker. Hannes heeft de huppel tot hart- en hoofdzaak verheven. 

In zijn afstudeerduet The City (volgend seizoen op tournee in Dansclick 22) liet hij een voorproefje zien van zijn hypnotiserende spel met gevarieerde herhaling van huppels. In de opvolger Tremble navigeren vier verende lichamen door de witte ruimte. Ze bouwen een architecturaal kunstwerk, een onzichtbare plattegrond die oplost zodra hij is ‘getekend’. Ze komen ons blikveld binnenzeilen, creëren bochtjes en achtjes, vlechten lijnen in en uit elkaar en stellen hun uithoudingsvermogen op de proef. Voetenwerk verspringt ritmisch en ingenieus – hier toont zich de percussionist. En ze houden de extase precies in toom. Samen met het subtiele lichtspel van wit en grijs (Paulina Prokop), de warme, zacht stroperige soundscape van producer Rival Consoles (Ryan Lee West) en de ongecompliceerde kostuums van Aziz Bekkaoui wordt Tremble een bedwelmende ervaring over piepende grond onder de voeten en vibrerende lucht tussen de benen.