Amsterdam Fashion Week is onder Danie Bles wederom een schot in de roos

Amsterdam Fashion Week, zo luidde jarenlang de klacht, was niet meer wat het ooit was. Het begon in 2004 hoopgevend met een kleinschalig programma waarin ontwerpers als Jan Taminiau en Monique van Heist hun werk toonden, geruggesteund door een enthousiaste, creatieve organisatie en door sponsoren die onnadrukkelijk aanwezig waren. Maar zoals dat gaat in de mode: alles verandert. Er kwamen andere eigenaren, er werden shows van confectiemerken tussen gefietst, BN’ers werden pontificaal front row gezet en – grote gruwel in de ogen van de kritische modepers – iedereen die dat wilde kon kaartjes kopen, alsof de Amsterdam Fashion Week een soort Efteling was geworden.

Toen celebritystylist en ondernemer Danie Bles in november 2017 de Amsterdam Fashion Week kocht, stond diezelfde modepers dus met geslepen messen klaar: dit zou het failliet van de AFW zijn, toedeledokie geloofwaardigheid. Maar zo was het niet. Zoals collega Bregje Lampe eerder schreef waren de eerste en tweede editie onder Bles intiem, interessant en pretentieloos zonder betekenisloos te zijn. Ook de derde editie, afgelopen weekend gehouden, was een schot in de roos. En wel om deze drie redenen.

1. Er deden grote jongens mee

De slimste zet van Bles om de inhoud naar een hoger plan te tillen was door Ronald van der Kemp op donderdagavond het modeweekend te laten openen. Van der Kemp toonde in Moco Museum een collectie die hij afgelopen juli in Parijs showde, maar voegde daar nog wat typisch Amsterdamse items aan toe: stukken van denim en verhaspelde hoodies. De opzet van de show was ook anders dan in Parijs. Terwijl de gasten in de tuin van Moco borrelden kwamen Van der Kemps modellen aan met motor, auto en fiets, om een grandioze entree te maken en te laten zien waar Van der Kemp een meester in is: het laten samensmelten van couture, seks en rock- ’n-roll – en dan óók nog op duurzame leest geschoeid.

Een tweede grote naam kwam uit Brussel: Edouard Vermeulen van het huis Natan, lievelingskleermaker van koninginnen Máxima en Mathilde. Vermeulen showde zaterdagavond in de voormalige diamantbeurs van Amsterdam. Zijn collectie was keurig, sereen en chic genoeg voor ambassadeursborrels, maar: piekfijn gemaakt en tijdloos zonder tuttig te worden, met kleine knipogen naar Armani en Valentino.

2. De commercie had nergens de overhand

Zonder overheidssteun ben je als organisatie aangewezen op sponsoren, vertelde Bles vrijdagmorgen. Om de shows geloofwaardig te houden moeten die geldschieters zo onnadrukkelijk mogelijk samenwerken met de ontwerpers. In het geval van Batavia Stad, een van de hoofdsponsoren van AFW, was dat bijzonder goed gelukt. Het was even voor de hand liggend als briljant om de jonge rijzende ster Duran Lantink, die nieuwe mode maakt door onverkochte en afgedankte stuks te verhaspelen en weer aan elkaar te naaien, aan het outletdorp te koppelen. Lantinks energieke show was het hoogtepunt van de zaterdag. Hij toonde vijfentwintig knappe en hier en daar licht hysterische outfits – hybrides van ski-jassen, overhemden, denim en truien – die voor 90 procent bestonden uit de outletcollecties, en voor 10 procent uit Lantinks eigen archiefstukken en -stoffen.

Bij een andere rijzende modester, Ninamounah Langestraat, was sponsor Philips subtiel aanwezig: hun samenwerking is langdurig en behelst de cocreatie van de reclamecampagne van haar merk Ninamounah. Haar show op vrijdagavond in De Nieuwe Kerk was duister (ook letterlijk, een paar felle Philips-lampen hádden geholpen de kleding iets duidelijker te laten zien) en gebaseerd op het idee van transformatie en mutatie.

3. Jong talent kreeg, goed begeleid, de ruimte

Zonder vernieuwing is mode nergens, vandaar de eeuwige honger naar fris talent, maar jonge ontwerpers te snel in de spotlights zetten leidt zelden tot iets goeds. Dat weten ze bij Lichting, de jaarlijkse talentenjacht waarbij de veertien beste studenten van zeven mode-opleidingen de kans krijgen onder professionele begeleiding hun werk te showen. Ferry Schiffelers won vorig jaar en mocht vrijdag zijn eerste, met liefde en zorg gemaakte kleine collectie tonen – moeder Schiffelers had meegebreid, vader Schiffelers zorgde voor de tassen. Lichting 2019 werd vrijdagmiddag gewonnen door Dylan Westerweel, die vijf oogstrelende, zoete outfits met korsetelementen, satijn en doorkijkstoffen had gemaakt voor hommes fatales, geïnspireerd door Prince en de film Pink Narcissus. Zelf droeg de uitzinnig blije Dylan een roze ribrokje. Zelf gemaakt? ‘Welnee, gewoon van de Monki!’

In het zeer bezoekwaardige Tassenmuseum Hendrikje opende zaterdagmiddag de expositie Talent Invasion, waarin het werk van 21 jonge ontwerpers die ‘out of the bag’ denken te zien is, gecureerd door freelance creative director Martien Mellema. Ook daar prijkt, tot 27 oktober, werk dat Westerweel maakte voor de homme fatale: een huidkleurige spencer met ingebreide sixpack.

Tel bij al het bovenstaande op dat in de collecties en presentaties actuele thema’s – van klimaatverandering tot duurzaamheid tot genderfluïditeit – aangetikt werden, dat de locaties verrassend waren en dat de sfeer buitengewoon goed was, en wéét dat er weer gekletst gaat worden in de o zo kakelgrage modekringen: Amsterdam Fashion Week is niet meer wat het geweest is. Gelukkig maar.