Als Goddard de regie over de geïsoleerde scènes verliest, voelt Bad Times at the El Royale als een leeglopende ballon (drie sterren)

Filmrecensie: Bad Times at the El Royale

In hoeverre worstelde Goddard met de druk zijn kunstje uit Cabin in the Woods te herhalen?

Torenhoog waren ze, de verwachtingen voor de tweede film van Drew ­Goddard. Dat had de getalenteerde Amerikaanse regisseur en scenarist grotendeels aan zichzelf te danken. Eerst mocht hij in de schaduw van Joss Whedon en J.J. Abrams het tv-landschap opschudden als een van de schrijvers van onder meer Buffy en Lost, daarna volgde zijn regiedebuut met de uitzinnige metahorrorfilm The Cabin in the Woods (2012).

Kijkend naar Bad Times at the El ­Royale, de langverwachte tweede film, borrelt onder meer de vraag op in hoeverre Goddard worstelde met de druk zijn kunstje te herhalen of, liever nog, te overtreffen. Net als in The Cabin in the Woods verzamelt een handvol personages zich op een afgelegen locatie, ditmaal ergens in de jaren zeventig in een hotel precies op de grens van Californië en Nevada (de grens is bij wijze van gimmick als dikke rode lijn op de vloer geschilderd). Net als in Goddards ­debuut zijn er doorkijkspiegels, opgehangen door een geheimzinnig ­management dat niet het beste met zijn klanten voorheeft.

De toon van de film doet denken aan het werk van de gebroeders Coen. Het trage verteltempo, sequenties vanuit verschillende perspectieven laten zien en de fraaie groothoekbeelden van binnenlocaties lijken geleend van de laatste films van Tarantino, met name The Hateful Eight. De personages zijn kleurrijk, al is vrijwel ­niemand wie hij of zij zegt te zijn.

Dit alles is voor zeker de helft van de speelduur erg vermakelijk; een stijlvol en pulperig samenraapsel van bestaande misdaadfilms. Maar waar het filmfeest in The Cabin in the Woods toen pas echt aanving, ontpopt Bad Times at the El ­Royale zich als leeglopende ballon. Dat Goddard geen verhaal blijkt te vertellen maar vooral een onophoudelijke reeks wendingen, ontdekkingen, flashbacks en scènes als instant-internet­memes serveert (Chris Hemsworth halfnaakt dansend op Deep Purple!), is niet eens zo storend. Je zou kunnen stellen dat de film de tijd waarin-ie is gemaakt uitstekend weerspiegelt. Vermoeiend wordt het pas wanneer hij zelfs binnen die van elkaar geïsoleerde scènes de grip op zijn regie verliest.