Almanya

Cenk wordt gepest op school. Een Duitser is hij niet, een Turk evenmin, en de herkomst van zijn familie valt ook nog eens buiten de kaart van Europa. Eigenlijk hoort hij nergens bij.

Maar wie van zijn familie eigenlijk wel? Zijn Turkse opa en oma hebben 45 jaar na hun immigratie eindelijk een Duits paspoort aangevraagd, zijn nichtje is zwanger van een buitenlander, en zijn oom zeurt voortdurend dat het Turkse traditionele eten hem te pikant is.

Geen echte ellende of cynisme: met Almanya benadert debuterend regisseur Yasemin Samdereli, die met haar zus het scenario schreef, het gastarbeidersverleden en de migrantenproblematiek met een liefdevolle blik. Zowel de Duitsers als de Turken krijgen er in het multicultisprookje met zachtaardige spot van langs.

Ze mengt historisch beeldmateriaal met een optimistische vormgeving, maar door de filmische trucjes, hoe leuk ook, en de overdaad aan aspecten die ze wil behandelen, hoe goedbedoeld ook, blijft de film op de vlakte. En dat wordt helemaal duidelijk als Samdereli tegen het einde juist zo graag de emotie wil laten spreken.